Medicatie 2

Gisteren had ik al een gedeelte van onze ervaring verteld, wat betreft de medicijn Concerta die onze jongste gebruikte.
Mocht je het gemist hebben, hier onder staat de link.
http://wij5jes.blogspot.com/2015/10/medicatie.html

Mijn vermoeden is dat hij ook depressief is geweest, omdat hij een heel negatief zelfbeeld had!!
Hij had echt het idee dat niemand hem mocht (omdat hij niemand had om mee te spelen) en dat niet van hem hield...

Vorig jaar was hij eens zo verdrietig dat hij van huis wou weglopen, nadat ik aan het mopperen was op de oudste 2, dus niet eens tegen hem...
Hij voelde zich zo aangesproken dat hij een tekening heeft gemaakt, en tegen ons zei 'ik ga buiten spelen'.

Onze oudste zoon heeft hem op tijd gevonden, liet het gelijk aan mij zien, waarop ik direct naar buiten ging om mijn kleine man achter na te gaan.
Ik was net op tijd buiten, hij was namelijk al bijna uit mijn zicht, waar had ik hem dan moeten zoeken...

Door dat ik hem op tijd zag, kon ik hem roepen, en zei ik tegen hem dat wij samen nog wat zouden doen, waarop hij oja antwoordde en weer rustig naar mij toe liep.

Ik ben niet gelijk over zijn tekening begonnen, dat deed ik pas nadat ik van de schrik bekomen was.

Hij had na die tijd nog wel eens dat hij zei, dat hij liever dood was, dat zijn leven niks waard is, en niemand geeft om mij... (dat is absoluut niet leuk om te horen)

Paar maanden geleden zat hij wat te snuffelen in een kast, waar ook suikerklontjes liggen.
Ik dacht; hij wil stiekem een paar suikerklontjes pikken, wat hij overigens nooit deed, dus ik liet hem voor deze keer gewoon gaan.

Toen hij ineens zag dat ik het zag, dat hij in de kast aan het snuffelen was, zei ik tegen hem 'niet te veel suikerklontjes pakken he?' Als antwoord kreeg ik; 'nee, dat zal ik niet doen'.

Even later kwam hij heel geheimzinnig de keuken uitlopen, waarop bij mij de alarmbellen gingen.

Ik vroeg of ik even zijn zakken mocht nakijken, waarop ik NEE als antwoord kreeg.
Mijn reactie daarop was, als ik niet mag kijken, dan mag jij niet meer naar buiten.

Toen koos hij eieren voor zijn geld, en bekende mij dat hij lucifers had gepikt.
Ik vroeg hem wat hij ermee wou gaan doen, hij ging allerlei dingen ter plekke verzinnen, maar uiteindelijk zei hij; Ik zal eerlijk zijn, ik wou mijzelf in brand steken....
Ik heb de lucifers van hem afgepakt, ik heb rustig met hem gepraat, en weer kwam die negatieve zelfbeeld weer naar boven toe.....

Nu we een tijdje gestopt zijn met de medicijnen, heb ik hem niet meer horen klagen!!
Natuurlijk houd ik er rekening mee dat hij nog wel weer een negatieve zelfbeeld krijgt, dat hoort immers en helaas bij de puberteit...

Voor nu, vind ik het prima zoals het nu gaat!

Planning

Aangezien het donderdag niet gelukt is om even tijd voor mijzelf te hebben, moet ik tocht even proberen dat het mij vandaag, morgen of overmorgen gaat lukken, aangezien het de komende week heel moeilijk gaat worden.....

Onze zoontje word namelijk woensdag geopereerd, dan wil je als moeder zijnde natuurlijk dat hij continu op jouw kan rekenen. 

Natuurlijk sta ik 24/7 voor de kinderen klaar, maar bepaalde omstandigheden vragen soms om meer tijd en aandacht..

Woensdag ben ik erbij als hij onder narcose word gebracht en ook als hij weer eruit komt.

Verder blijf ik bij hem slapen in het ziekenhuis, nou ja slapen..... ik ga het proberen. (je zit daar natuurlijk met andere geluiden, en de nachtelijke controles)

Dus ik moet eigenlijk gewoon even tijd voor mijzelf zien te regelen, maar in zo een gezin wat wij hebben, is dat niet makkelijk. (maar ik ga mijn best doen!)

Voor nu..... Ik ga een lijstje maken met spullen wat er nog moet komen, wat betreft opname in het ziekenhuis.

Daarna de spullen kopen en nog gewone boodschappen doen. (hopelijk krijgen we weinig gezeur, mam mag ik dit mam mag ik dat maaammmmmmm)

De dag is nog maar net begonnen, dus ik kom vandaag nog zeker weer met een nieuwe bericht J

Medicatie

Vanmorgen vertelde ik dat onze jongste met zijn vader spelletjes aan het spelen was (WII U Mini games), en dat de jongste normaal niet tegen ze verlies kan, en dat ik vol verwondering aan het kijken was hoe hij er nu mee omging….

Echt die jongen heeft mij echt doen verbazen, hoe hij nu met zijn verlies omging.

Natuurlijk mopperde hij wel eens, maar hij werd niet echt boos en gooide ook niet de ‘handdoek in de ring’ om vervolgens weg te lopen van het spelletjes, hij bleef nu rustig spelen!

Nu zit ik mijzelf af te vragen, zou de medicatie hier ook een rol in mee gespeeld hebben?

Ik bedoel, normaal gebruikte hij natuurlijk Concerta….

Maar nu we sinds een tijdje gestopt zijn, zien we eigenlijk wat het met hem gedaan heeft.

We zien het niet alleen, we horen het ook van hem, hij zegt zich nu happier te voelen.

Hij heeft wel eens gezegd, ik wil geen pilletje (capsule), maar ik dacht op dat moment dat hij er geen zin in had, maar er bleek dus meer aan de hand te zijn.

Hij heeft in de periode dat hij Concerta nog gebruikte, een heel negatief zelfbeeld gehad, en heeft zelfs met zelfmoord gedachten gelopen.

Ik wil Concerta echt niet afkraken, ik vraag me alleen af of de dosis wel goed was.

Wat betreft lengte en gewicht, zou hij de 36 mg makkelijk moeten kunnen hebben, maar sinds de verhoging van 27 mg naar 36 mg zagen wij grote veranderingen, alleen stonden wij op dat moment niet bij stil, dat dit door de medicatie kwam.

Maar hoe verder we terug gaan kijken, is het eigenlijk al een beetje begonnen bij de 27 mg.

Het kan natuurlijk ook zijn dat hij gewoon niet goed tegen de stof Methylfenidaat kan, maar daar komen we pas achter na een gesprek met de behandelaar……… (Hoewel, bij Medekinet hebben wij geen nare ervaringen, ik weet alleen niet meer hoeveel mg dat was.)

Maar goed, ik ben blij dat we op 16 september hebben besloten, om te gaan stoppen met de medicatie. (hij is dus nu een ruime maand van de medicatie af)

Ik heb direct gezegd, we moeten het niet een week aankijken, maar een langere periode, om een goed oordeel hier over te kunnen geven. (dat kunnen we nu!)

Hieronder een link van Brandpunt, waar een filmpje over de Methylfenidaat staat. (Ritalin/Concerta/Medikinet) 
Het is echt een aanrader om er naar te kijken, zelfs ik was helemaal beduusd, na wat ik gezien en gehoord had.

http://www.npo.nl/brandpunt/19-10-2014/KN_1661808

Ze hebben het over volwassenen!!! 

Het enige wat hij nu nog krijgt, is melatonine voor het slapen gaan.

(Er komt binnenkort nog een vervolg op deze bericht)
Hier een link van deel 2
http://wij5jes.blogspot.com/2015/10/medicatie-2.html

Spelletje

De weekend is hier zo een beetje al begonnen!!

Normaal als pappa onverwacht vrij is, dan hebben de kinderen er nogal moeilijk mee, vooral de jongste.

Vandaag lijkt het voor één keer anders te gaan, mijn man heeft onze dochter naar school gebracht, en speelt nu een spelletje met de jongste zoon, en de oudste zoon ligt nog ziek op bed.

Ik kijk nu (terwijl ik schrijf) met grote verwondering toe, hoe de heren een spelletje aan het spelen zijn.

De jongste kan namelijk heel slecht tegen zijn verlies, maar het lijkt er op dat hij steeds beter ermee om kan gaan, normaal zou hij de handdoek al in de ring gegooid hebben en was kwaad weggelopen, maar nu hoor je hem af en toe mopperen.

Het is heel fijn om te zien hoe de jongste nu met zijn verlies omgaat (tijdens de mini games), dit is toch heel wat anders wat we gewend zijn.

Ik ga even verder kijken hoe het verder gaat, met het spelen van de mini games, ik kom er later zeker op terug.

Mamma's avond........ Toch niet :-(

Zoals eerder geschreven, is de jongste alle dagen bij huis, omdat hij van school is geschorst.

Wat ik ook geschreven heb is dat de muren soms echt op mij afkomen, en dat begint vooral op woensdag, donderdag is het al een stuk erger en vrijdag, tja dat ligt eraan hoe de dag verloopt. (wordt ik vaak weer iets positiever, omdat het bijna weekend is)

In het weekend kan ik een beetje bijtanken, omdat mijn man thuis is, maar dat hangt er ook net vanaf hoe de weekend verloopt.

Vandaag had ik dus een echt zo een dag, dat de muren op mij afkomen, dat ik liefst even het huis uitvlucht, omdat mijn jongste extreem druk was en dan ook nog naar drukke programma's gaat kijken. (in mijn ogen ADHD programma's)

Ik had me zelf dus voorgenomen, om er even lekker alleen weg te gaan.... 

Toen bedacht ik me ineens dat ik met mijn dochter naar de Action zou gaan, want ze had nog nieuwe spullen nodig voor school.

Eind van het liedje is dus dat we met zijn viertjes weg zijn gegaan om te shoppen (de oudste bleef thuis), eerst naar de Action vanwege mijn dochter, toen naar de IKEA (omdat ik het niks aan vind om er alleen heen te gaan), daar vandaan zijn we naar de Media Markt gegaan, en op de terugweg nog even naar de Jumbo voor een paar boodschappen.

Het shoppen was heel gemoedelijk en gezellig, even spullen opgehaald wat nodig was.

eenmaal thuis was de eerste kwartier qua sfeer wel redelijk, alleen de jongste was nog steeds druk, maar naar die tijd was er een lekker conflictje, omdat mijn jongste een spel niet kon spelen....

Hij begon te mopperen en te schreeuwen, maar dat was gelukkig binnen een kwartier door pappa opgelost.

Wat betreft mijn avond..... 

Tja, ik hoop dat ik me snel wat beter ga voelen dan dat ik me nu voel. (anders ben ik straks weer die chagrijnige mamma)

Ik voel me moe en 'opgesloten' (in mijn eigen huis) en soms best wel eenzaam. (dan krijg ik weer een knuffel van 1 van de kinderen, en dan denk ik; daar doe ik het voor!)

Maar zulke momenten zijn gewoon zwaar!

Daarom ben ik ook begonnen met een blog, om een stukje van mij afschrijven te kunnen, en misschien is het voor een ander ook wel een stukje herkenning....

Wat mij ook vaak helpt, is even lekker lezen, of gewoon lekker lui in bed liggen. (en doen alsof ik slaap, want anders word ik steeds gestoord, niet verder vertellen!! ;-) )

Operatie

Over ongeveer een week, dan is het zover, dan word de jongste geopereerd.

Het is geen grote ingreep, maar het is toch een ingreep...

Hij begint af en toe al wat zenuwachtig te worden wat logisch is, daar heb ik zelfs al last van...

Waar hij het meest tegen opziet, is het infuus dat ze moeten inbrengen, daarin moet ik hem steeds een stukje op voorbereiden.

Waar ik tegen opzie is dat hij niet eten en drinken mag zodra hij van bed af is (en dan kan hij heel boos worden), maar ik doe gewoon gezellig met hem mee, en blijf ook nuchter tot hij op de operatietafel ligt.

Ik zal dan wel wat moeten eten, want als hij wakker word heeft hij niks aan een mamma die slapjes is, omdat ze geen eten heeft gehad.

Omdat hij vooral 's avonds zenuwachtig is, mocht hij gisteren bij ons op de kamer 'proef' slapen op de logeer bed, en dat vond hij toch gezellig hahaha die schat.

We laten de spullen gewoon staan, omdat hij volgende week na zijn ontslag uit het ziekenhuis, 1 a 2 nachten bij ons slaapt.

Nu maar hopen dat hij niet ziek wordt, anders moet de operatie uitgesteld worden, en moet hij er nog langer tegen opkijken.

We gaan maar gewoon van het goede uit, en dat hij niet ziek wordt! 

Behandeling

We zitten nog steeds te wachten op een uitnodiging/telefoontje van de behandelaar van mijn jongste zoon, vanwege zijn agressief gedrag. (die er niet meer aanwezig is, sinds we gestopt zijn met de medicatie)

Mijn zoontje mag pas weer op school komen als hij behandeld is (daar trok school zelf 1 jaar voor uit), maar dan moet de behandelaar wel komen met plannen…

Wat ik begrepen heb, is hij nogal complex, dat ze (de behandelaars) niet zo snel een oplossing weten, en zoekende zijn.

Ik zelf als moeder vind hem helemaal niet complex, het is gewoon een schat, die ook nog eens graag stoeit en knuffelt met zijn moeder.

Oké, misschien ben ik ook niet echt objectief, omdat ik hem juist heel goed aankan, en eigenlijk bijna nooit problemen met hem heb.

Tijdens een gesprek met school werd al aangeven dat er mogelijk een behandeling, alleen maar kan plaats vinden in combinatie met een opname, en dat er in de eerste 2 weken geen contact is tussen ons (vader/moeder/broer/zus), en onze zoontje/broertje.

Als dit waar is, dat ik mijn kind 2 weken niet mag zien of spreken, dan ga ik gewoon kapot van verdriet.

Dan heb ik zelf ook begeleiding nodig, en de rest van het gezin ook.

Maar eerlijk gezegd denk ik dat ons zoontje het ook niet gaat trekken, wij als gezin pleiten er dan ook voor dagbehandeling.

Ik heb bij één van behandelaars al wel aangegeven dat hij binnenkort geopereerd moet worden, en dat ze daar rekening mee moeten houden, en dat hij zeker 2 weken nodig heeft voor herstel.

Als antwoord kreeg ik, ‘ik zal het doorgeven, en de arts neemt binnenkort contact met jullie op’, dat was op 13 oktober, en we hebben nog steeds niks gehoord.

Als er al een behandelplan klaar ligt, dan is het maar afwachten wanneer dit gaat plaats vinden, aangezien ze natuurlijk nog meer kinderen zijn die hulp nodig hebben.

Tot die tijd wachten we rustig af, en gaan we gewoon door met onze dagelijkse leven.

Zwaar

Er zijn mensen die vinden dat ik teveel doe en denken dat ik het zwaar heb, om voor 3 kinderen te zorgen die een 'sticker' hebben.

Mijn antwoord daarop is; joh ik ben niet anders gewend, ik ben in hun ontwikkelingen meegegroeid..

Dus eigenlijk is het voor mij heel gewoon.

Natuurlijk mopper ik ook weleens, maar dat doen andere ouders ook, die geen kind(eren) hebben met een sticker.

Maar eerlijk is eerlijk, nu ze in de puberteit zijn, is het wel zwaarder geworden, ook dit herkennen de andere ouders vast ook, dezelfde ouders als hierboven genoemd.

Wat ik de laatste weken wel heel zwaar vind, is dat de jongste thuis zit door zijn schorsing van school.

De muren komen op mij af........ Ik kwam al weinig onder de volwassen mensen, maar dat word steeds minder. Heel af en toe vlucht ik, pak ik de auto rijdt ergens heen, en ik ben vaak binnen uur terug.

Ik mag trouwens blij zijn dat ik geen werk heb, want welke baas geeft je meer dan een half jaar vrij, zodat je voor je kind kan zorgen? Ik bedoel, de jongste ging vanaf half januari 2015 tot de zomervakantie maar 1 a 2 dagen naar (meer 1 dan 2) school, de rest zat hij thuis.

Sinds 30 september is hij officieel geschorst, maar hij zit al vanaf 8 september thuis!!

Alleen thuis zijn durft hij niet, als hij al alleen thuis is, dan houden we telefonisch contact. (scheelt dat we onderling gratis kunnen bellen)

Waarom hij geschorst is, was door zijn agressie....

Agressie wat veroorzaakt werd door medicijnen (Concerta), en waar we mee gestopt zijn, en nu gaat het gewoon super met hem.

Natuurlijk is hij wel eens boos, maar dat zijn we allemaal wel eens, en daar komt bij dat hij in de puberteit zit.

Wat ik overigens wel raar vind, is dat ik nog steeds geen telefoontje heb gehad van een behandelaar, terwijl ze weten dat we gestopt zijn met de medicatie, ze hebben rond 16 september hierover bericht gehad.....

Ach, ik heb heel veel geduld, dus ik wacht rustig af!

Ergernis

Waar ik me vreselijk aan kan ergeren, is dat dat de volume van de tv hard aanstaat, en dat je daardoor HEEL HARD MOET PRATEN......

Ik zeg dan ook regelmatig, zet die tv eens zachter...

Ja ze doen hem zachter, wel van 15 naar 14!!

Nou daar schieten we wat mee op.....  Dus zeg ik nogmaals, zet die tv eens zachter....
Met veel pijn en moeite, gaat het van 14 naar 12!!

Ook daar schieten we niks mee op, ik vind het nog te hard en moet nog steeds hard praten, vooral als er een druk programma op staat.
Het lijkt soms wel of ik een wedstrijdje aan het doen ben met de tv, wie het meeste lawaai kan maken ;-)

Nadat ik een paar keer gezegd heb om de tv zachter zetten, pak ik de zapper en zet de volume op 10. (het liefst zet ik hem nog zachter maar ja, ik moet rekening houden met anderen)

Nog geen 1 minuut later, ik heb nog maar net mijn rug toegekeerd naar de rest, staat de tv volume weer op 15 :-(

Nee, ik ben daar echt niet blij mee, dus ik herhaal de boven genoemde stappen, tot dat ik er zat van ben.....
Ik negeer alles en iedereen en loop desnoods naar boven, negen van de 10 keer dat de volume omlaag gaat.

Nog een punt van ergernis is, dat de tv aanstaat terwijl er niemand naar kijkt...
Ik pak vervolgens de zapper en zet de tv uit, moet je dan soms de gezichten zien hahaha, mijn reactie daarop is; er kijkt toch niemand tv, dus kan hij mooi uit!

Zo keert de rust lekker weer terug in de kamer :-D

N.B. zowel mijn man, als mijn jongste 2 kinderen hebben er handje van om het geluid hard aan te zetten.
Mijn jongste is nog erger dan zijn vader en zusje, maar die heeft ADHD en ASS  en heeft buisjes gehad.
Buisjes zijn uit de oren, alleen zitten er nog gaatjes in de trommelvlies.
Nu vraag ik me dan ook af waarom hij het geluid hard aanzet, komt dit door zijn ADHD of toch door zijn trommelvlies. (volgend KNO arts hoort hij goed genoeg)

Conflictjes

Waar ik al bang voor was, is dat er conflicten zou komen tussen pappa en de jongste.

Gelukkig waren het geen grote conflicten, 2 kleine conflictjes binnen 3 kwartier.... waardoor het leek op een grote :-(

Vaak gaat het om de kleinste dingen, en de onhandige aanpak van vader.

Op zich niet zo vreemd dat hij onhandiger er in is dan ik dat ben, ik ben natuurlijk continu thuis, en als er wat is komen ze ook direct naar mij toe.

Bij de eerste conflictje, is de jongste zo slim geweest om weg te lopen uit de ruimte, om even af te koelen.

Bij de 2e conflictje, is de jongste achter de laptop gekropen en heeft naar YouTube gekeken.

Toen ik zag dat alles weer een beetje normaal was, ben ik gauw samen met mijn man even naar de supermarkt geweest, want er moet toch een feestmaal en taart in huis komen ;-)

De sfeer is op dit moment lekker rustig, en hopen dat het ook zo blijft.

Owww en ik kreeg vandaag een berichtje van mijn dochter die op school is, dat ze een 10 heeft gehaald op haar TOPO toets, en ze heeft zo een hekel aan deze vak..... (ze vindt het een hele moeilijke vak)

Echt ik ben zo trots op mijn meisje, dat ze een 10 heeft gehaald! Wat een topper is ook!

Nu ga ik even lekker genieten van de rust, en een poging doen om een thriller te lezen.

Anders dan anders

Gisteren liep de dag anders dan anders, aangezien mijn oudste ziek was geworden, en dat is dan een flinke omschakeling voor mijn jongste.

Gelukkig pakte hij het goed op, misschien ook wel omdat ik toch nog even weggeweest ben met hem, waardoor hij even 1 op 1 contact had.

Ik was gisteren trouwens flink verbaasd door de jongste, hij is naar leuke YouTube filmpjes gaan kijken (dus geen Game meneer of iets met agressie), omdat hij nogal geïrriteerd was geraakt door een spel, heeft hij afleiding gezocht in de grappige/leuke filmpjes, dus dat scheelde een flink gemopper ;-)

Verder kon ik gisteren bijna een uur voor het slapen gaan lekker ongestoord kunnen lezen, en dat is een zeldzaamheid, want normaal komen ze dan altijd bij mij omdat ze met mij willen praten.

Vandaag loopt de dag ook weer anders dan anders, want mijn man (en dus de vader van de kinderen) is vandaag thuis.

Als mijn man 'zomaar' een dag thuis is, dan brengt op één of andere manier spanningen hier in huis...

Ik hoop dat het vandaag goed gaat met weinig spanningen en ruzies, aangezien mijn man vandaag jarig is.

We zullen wel zien hoe het vandaag gaat lopen, het komt vast en zeker wel in een nieuwe bericht te staan.

Goedemorgen!

Tjeee wat ben ik ook een muts...

Ik was gisteren helemaal vergeten de tijd van mijn horloge goed te zetten, dus ik keek net naar de tijd ik dacht 'is het al zo laat?' hahahaha toch maar even de tijd goed gezet.

Nu ik dit schrijf, denk ik 'ben ik ouderwets, omdat ik nog een horloge heb?'

Maar het is gewoon zo een mooi horloge, en wat ook nog heel erg handig is tijdens het autorijden, aangezien ik geen klokje in mijn auto heb, en het niet veilig is om steeds om mijn telefoon te kijken....

Even over gisteren, mijn dochter kwam uiteindelijk 's avonds naar mij toe, om de boel even goed uit te praten.

Vanmorgen baalde ze wel, toen ik haar om 7 uur riep en dat ze van bed af moet, haar reactie was 'is het alweer ochtend?'......

Wonder boven wonder was ze ondanks haar opmerking eens op tijd beneden, zeker een kwartier eerder dan dat ze normaal.

Om nog even met haar rustig te kunnen praten, heb ik haar met de auto naar school gebracht, waardoor wij weer ideeën hebben gekregen om bepaalde dingen aan te pakken.

De planning van vandaag gaat even iets anders lopen dan de andere maandagen, aangezien de oudste ziek thuis is, ik ben benieuwd hoe de jongste hierop gaat reageren...

Ik heb hem al een beetje op voorbereid, en gezegd dat we straks even verjaardagscadeautjes gaan kopen voor pappa.

Terwijl ik dit beneden schrijf, hoor ik hem boven weer mopperen en doen, hacker dit hacker dat...... 

Zucht, ik word er gewoon moedeloos van.....

Ik zeg wel eens tegen hem, je kan wel mopperen, maar die 'hacker' hoort je niet hoor...

Ik zal eens naar boven gaan, eens kijken hoe het nu is, en de planning voor straks doornemen met hem.

Vakantie voorbij en VSO (vervolg)

Morgen is het dan weer zover, de herfstvakantie is dan weer voorbij....

Mijn dochter heeft er super veel zin in om er heen te gaan (DUS NIET), en daar heeft ze verschillende redenen voor.

Bij een aantal redenen begrijp ik wel dat ze geen zin heeft, maar er zijn ook redenen waarvan ik denk, ja meid dit is je toekomst ze bereiden je voor op lange lange dagen. (gezien de beroepskeuze die ze gemaakt heeft)

Ik praat er met haar over, ik praat met school erover, ik doe zoveel mogelijk om het maar iets makkelijker te maken........ Maar ze zou zelf toch ook wat moeten doen.

Op dit moment negeert ze ons omdat we haar even net de wind van voren hebben gegeven, dat zal ieder ouder van een puber wel herkennen....

Wat mijn dochter betreft, we zien wel hoe de dag morgen start, ik laat haar nu maar even met rust.

VSO

Na de zomervakantie met vol goede moed begonnen, aan een nieuwe hoofdstuk genaamd VSO. (voortgezet speciaal onderwijs)

Het was even wennen voor de jongste, maar hij vond het super!

Ze waren goed te spreken over hem, dat hij goed zijn best doet...

En toen ineens na een aantal weken (ik dacht 3 of 4 weken) kreeg ik een telefoontje, het was helemaal mis, mijn zoontje had iets met een schoolgenootje gehad, en moest daardoor nablijven omdat hij door zijn woedeaanval lestijd heeft gemist, dat moest hij volgens afspraak inhalen. (het was maar een uurtje dus dat viel nog te overzien..)

Dagen daarna gewoon naar school geweest, tot dat ik weer een telefoontje kreeg (een week na die tijd), met het verzoek of ik hem voorlopig thuis kan houden, want zijn woedeaanval had nogal wat teweeg gebracht.

Hij was niet geschorst, maar ze moesten hem bespreken, want zijn woedeaanval was buiten proporties.

Natuurlijk wil ik hem thuishouden, nadat ik een gedeelte gehoord had, ik kon het zelfs heel goed begrijpen, maar wat ik niet begreep waarom ik het pas een week later te horen kreeg wat er gebeurt was....

Toen ik na een tijdje het verhaal helemaal gehoord had, toen dacht ik gelijk aan de bijwerkingen van zijn medicijnen genaamd Concerta.

Deze medicatie heeft namelijk nogal wat bijwerkingen, zoals persoonlijkheid verandering en AGRESSIE.

Na deze telefoontje, waarin ik te horen heb gekregen wat er gebeurt is, hebben we besloten om te stoppen met deze medicatie, en wat is onze zoontje veranderd sinds wij gestopt zijn met de medicijnen!!!

Hij is ondertussen wel geschorst van school, hij mag pas terugkomen als hij behandeld is door zijn hulpverleners bij Accare, dus tot die tijd zit hij bij mij thuis en proberen wij zo nu en dan huiswerk te maken.

Wat ik trouwens nog belangrijker vind, wat betreft dat we gestopt zijn met zijn medicatie, is dat hij zich zelf nu beter voelt en vrolijker, want ik hem gevraagd hoe hij zich nu voelt zonder medicijnen...

Bericht aan mijn kinderen.....

Ik zat er gisteravond er helemaal doorheen, ik had geen zin meer om mondeling te communiceren, ik was volgens de kinderen toch chagrijnig, dus ik had zomaar iets verkeerds kunnen zeggen....

Maar ik wou mijn rot gevoel af, dus dan maar een berichtje sturen...

Dus jullie vinden dat ik de laatste tijd vaak chagrijnig reageer?
Hebben jullie al eens over nagedacht waarom ik zo reageer?
Ik vind dat ik niet chagrijnig reageer, maar geïrriteerd...
Ik ben moe vreselijk moe, ik sta altijd voor jullie klaar, ik wil altijd met jullie praten.....
Maar.....
(Dit stukje was voor mijn dochter) heeft nogal de gewoonte, om iedere dag in herhaling te vallen, als het om school gaat. Na 2x het verhaal gehoord te hebben, dan weet ik het wel.
Ja (naam van dochter), ik vind het ook vroeg opstaan, maar ik doe het voor JOU!
Ik kan je ook met de bus laten gaan, dan moet je nog vroeger op. (kan ik blijven liggen) Wat betreft school, ik doe al heel veel, maar je weet zelf niet wat je wilt.....

(Bericht aan de jongste), Waar ik chagrijnig van word, is dat gemopper van jou over spelletjes en hackers dit en hackers dat en je taalgebruik! (Kanker dit tering dat enzovoorts)

Wij gebruiken deze taal niet, dus hij leert het via YouTube, door 'vloggers' zoals Game meneer.....

Vooral het woordje kanker, pfff dat vind ik vreselijk!

Mijn vader is er aan overleden, mijn moeder heeft het gehad, een aantal andere familieleden zijn er aan overleden of hebben het gehad.

Ik snap sowieso niet waarom er heel veel gescholden of gevloekt moet worden....
(Voor mijn oudste zoon), ik hoor jou ook wel klagen, maar om dezelfde reden als ik, dat gemopper van je broertje.

Soms komen jullie bij mij en willen jullie graag met mij praten, terwijl ik net even aan het lezen ben. Jullie hebben voor die tijd, alle tijd gehad om te praten 😙 of om aan te geven dat je wilt praten, waarom komen jullie terwijl ik even lekker wil lezen? (Voor mij is het ontspanning)
Als het dringend is, dan wil ik heus wel praten, dan mag je me ook storen!

Ik lig nu moe en verdrietig in bed, ik hoop voor jullie dat de rust een gunstige werking heeft straks....
Trusten! 😙

Tja een leven van een moeder gaat eenmaal niet over rozen ;-)

Ondanks dat ze me chagrijnig vinden, houd ik ontzettend veel van hun!

Chagrijnig??

Hmmmmm, volgens een aantal gezinsleden (de 2 jongste), reageer ik de laatste chagrijnig.....
Maar ik ben niet chagrijnig, ik ben hooguit snel geïrriteerd, oorzaak hiervan is vermoeidheid.
Ik verneem zelf ook wel dat ik anders dan anders reageer, maar ik ben dan ook vreselijk moe.... Dan mag ik toch wel eens anders reageren??

Ach, ik ga zo lekker op bed liggen lezen, met een lekker stuk chocolade, ik ben benieuwd hoelang ik ongestoord kan lezen.....

Tot later!

Ow ja, deze reep vinden mijn oudste zoon en ik heerlijk, de rest van de gezin vinden het niks..
Wij zijn super benieuwd naar de 110% chocolade, maar we weten niet waar we het kunnen kopen...

Ongelukje

Hoiiii,

Ik zit eigenlijk met een vraag, en ik ben benieuwd of er meer mensen zijn met dezelfde ervaring....

Mijn jongste zoon mag net als de oudste graag gamen, op zich niet erg want volgens mij doen dat de meeste kinderen/mensen met ASS (autisme spectrum stoornis) het graag.

Maar het probleem is bij de jongste, dat hij tijdens het gamen (sorry voor het onsmakelijke tekst) onbewust in zijn broek gaat poepen, en dit gebeurt bijna dagelijks en meerdere malen per dag.

Pas als hij klaar is met een missie/level/gamen, dan komt hij er achter dat hij het in zijn broek heeft gedaan... Dan roept hij mij, omdat hij dan hulp nodig heeft. (vanwege zijn vieze onderbroek)

Hij vraagt zich af of dit bij de TICS hoort die hij heeft, en eerlijk gezegd heb ik geen idee of dit een TIC is, al denk ik zelf van wel, omdat dit net als de andere TICS onbewust gebeurt.

Het is in ieder geval best wel vervelend, zowel voor hem als voor mij, boos worden doe ik niet, want het is immers een ongelukje...

Pre-operatief onderzoek

Gisteravond nog geprobeerd om deze bericht te plaatsen via de telefoon, maar dat lukte niet en kreeg een melding 'door een fout kan het niet geplaatst worden'.

Dus we beginnen gewoon weer opnieuw...

Gistermiddag met de jongste naar het ziekenhuis geweest, voor een gesprek met de anesthesioloog, hij wordt over een paar week geopereerd. (gelukkig niks ernstigs)

De anesthesioloog vertelde ons hoe hij onder narcose wordt gebracht, toen hoorde ik ineens een rechts van mij met een piepstemmetje; Mag ik nu wel bang worden?

Gelukkig pakte de anesthesioloog het heel goed op, en begon niet te mopperen, maar begon gewoon weer alles goed en duidelijk uit te leggen, en vertelde ook dat hij verdovende zalf op zijn hand zou krijgen.

De angst ging natuurlijk niet weg, maar hij werd wel enigszins gerustgesteld. (de angst zou er voorlopig nog wel blijven denk ik)

Om hem maar een beetje af te leiden, en ook gezellig te doen met de oudste 2 kinderen, zijn we met snoephartjes gaan spelen, (leuke zinnen enzovoort maken)

Nadat we wat gedronken hadden en klaar waren met de hartjes, zijn de jongens gaan gamen, en is mijn dochter mij gaan helpen met een spel.

Ik ben sinds eergisteren begonnen met de Sims 4, maar ik snap er geen snars van, dus gistermiddag even uitleg gehad.

Tijdens het uit puzzelen van het spel, werd ik wederom geroepen om hulp door de jongste, die een klein ongelukje had gehad.

Toen ik met hem klaar was kon ik gelijk beginnen met het eten maken, en is het spelen met de Sims niet meer gelukt, aangezien we visite kregen die ook bij ons is blijven eten.

Verder gisteren een rustige en gezellige avond gehad. 

Ontbijtje

Even heel wat anders en leukers dan de vorige berichten 
Mijn jongste en ik zijn weer heerlijk aan het ontbijten bij de Mc Donalds, dit doen we bijna iedere vrijdagochtend rond 10 uur, nadat we de grote broer (dus mijn oudste zoon) hebben weggebracht.
Dit is 1 van de momenten, waar 1 op 1 contact en tijd is.
Ik probeer dit zoveel mogelijk te doen, met alle 3 de kinderen, ik vind het heel belangrijk.

Gesprek met de VSO

Zoals gezegd kwam er na enkele maanden een gesprek over de VSO.... (Voortgezet speciaal onderwijs) omdat hij (de jongste zoon) 12 jaar is, moet hij daarheen....
Pfff het was geen prettig gesprek, maar goed wat moet dat moet....
Er werden afspraken gemaakt, en 1 daarvan was (een eis) dat er een PGB'er voor hem zou moeten komen op de nieuwe school, die hem zou begeleiden als de andere (nieuwe juf, juf B...) er is, want hij zou 4 dagen juf A hebben en op vrijdag juf B..
Omdat er slechte ervaringen zijn met hem en bij hem, wat betreft wisseling van leerkracht, hebben ze gezegd, op vrijdag moet er een PGB'er zijn... Is er geen PGB'er, dan word hij niet toegelaten op school. (een flinke eis vond ik)

Aantal weken later was er ineens en gelukkig geen sprake meer van PGB'er, nu werd er gezegd dat hij (als ik het goed vind) vrijdags thuis mocht blijven, wat ik natuurlijk goedkeurde, want hij zou in plaats van 4 dagen thuiszitten nu 4 dagen op school zijn.

Er werden afspraken gemaakt, en we begonnen met een heel goed gevoel aan onze zomervakantie...

Word vervolgd...

Geen tijd voor mijzelf

Hoiiii,

Zoals ik al zei, heb ik heel weinig tijd voor mijzelf, ik mag namelijk al heel blij zijn dat ik een nacht goed kan slapen, zonder gestoord te worden door een ziek kindje....

Natuurlijk iedereen die kinderen heeft, heeft wel eens met een ziek kindje te maken, dat hoort er gewoon bij.

Maar je kunt ook ziek zijn door stress, en dan ook behoorlijk ziek zijn, dat je 's nachts van bed af moet, omdat je last hebt van extreme buikpijn.... met als gevolg diarree...

Daar heeft onze jongste paar maanden heel veel last van gehad, met slapeloze nachten als gevolg, voor hem maar ook voor ons als ouders zijnde.

Vorig schooljaar had hij 2 juffen, met 1 juf was er absoluut geen klik, en was er eigenlijk alleen maar problemen, met de andere juf was de klik superrrr.

Er zijn vorig schooljaar dan ook dingen gebeurt, en eerlijk gezegd weet ik niet eens meer wat, omdat er zo vaak wat gebeurt...(in onze bijzondere gezin)

Hoe dan ook, na overleg is er besloten dat de jongste bij mij thuis bleef als de 'verkeerde' juf er was, en weer naar school ging als de 'goede' juf er is, dit begon half januari 2015.

In zijn geval betekende dat, dat hij maar 1 of 2 dagen in de week naar school ging, de overige dagen stond de 'verkeerde' juf voor de klas.

Verder had ik 1x in de 4 tot 6 weken een gesprek op school, om bij te praten over de situatie en hoe het gaat op school als hij er wel was.

Sinds hij minder naar school ging, bleef de buikpijn en de diarree weg.

Deze beslissing was de beste beslissing, die wij als ouders, school (SBO REC 3), bestuur met toestemming van de leerplichtambtenaar samen hebben kunnen maken... (school kwam overigens met deze voorstel)

Maanden verstreken voorbij....... 

En toen werd het tijd om over het VSO (voortgezet speciaal onderwijs) te gaan spreken.....

Word vervolgt.....

Begin

Tja, waarom moet ik gaan beginnen???
Hele tijd zit ik te denken ik wil een blog beginnen, om dingen van mij af te schrijven, en om anderen eventueel tot steun te zijn, maar waar en hoe begin ik??
Weet je wat... Ik schrijf gewoon wat en ik zie wel wat er uitkomt ;-)

Zoals je hebt kunnen lezen in de intro, bestaat mijn gezin uit 5 personen, naast de menselijke gezinsleden zijn er ook nog huisdieren, dus lekker gezellig druk......

Ik zal me eerst even voorstellen; ik ben een mamma van 3 kinderen die hun 'sticker' hebben, zoals beschreven in de intro.

Mijn man werkt 40 uur en ik ben huisvrouw/moeder en zorg voor de kinderen, dat betekent dus dat ik 24/7 werk..... (ik kan niet eens een half uurtje ongestoord lezen (ik hou van thrillers) of een stukje schrijven, voor deze blog)
Nu zullen er mensen zijn die dit geen werk vinden, dan denk ik kom eens een tijdje hier bij ons inwonen, dan zal je het heel anders ervaren.
Natuurlijk zou ik ook aan zo een programma mee kunnen meedoen.. jouw vrouw/mijn vrouw, maar zo een programma is geen optie!! (Waarom niet, daar kom je wel achter als je blijft lezen..)

Mijn oudste zoon (19 jaar) zit in een re-integratie project, mijn dochter (17 jaar) doet een full time opleiding en mijn jongste zoon (12 jaar) zit thuis bij mij, de blog zal denk ik vooral over de jongste gaan...

Tot later, mijn kinderen vragen om aandacht!!