Humeurig

Gisteren heb ik geen nieuwe bericht geplaatst op de blog, vanwege mijn slechte humeur…

De dag begon gisteren eigenlijk wel goed, tot ongeveer half 1 in de middag.

We waren aan het overleggen over het eten, en ik kwam met een idee, die gelijk werd afgewezen door mijn man.

Het was niet lekker, er zat vorige keer te weinig smaak aan enzovoort.

Maar ik had en heb nog steeds het idee dat we dat gerecht nog nooit gehad hadden, maar mijn man bleef erbij dat we het al wel eens gehad hadden.

(Ik heb het onze zoon later thuis nog nagevraagd, of hij het wist of wij het wel eens gehad hadden, maar ook hij had het idee dat we het nog nooit gehad hadden.)

Ik zei, jullie zoeken maar uit wat we gaan eten, ik bemoei me er niet mee, want als ik met een idee kom of iets maak, dan is er altijd wel iemand aan het klagen.

Dus ik heb me mooi afgezonderd van mijn man en dochter, en hun eigenlijk als het om het eten gaat genegeerd, want ik was er echt zo klaar mee.

Waar ik ook helemaal klaar mee was, was de interactie tussen mijn man en dochter, er is altijd gekibbel tussen die twee als ik erbij ben.

Maar volgens mij was de gekibbel over, toen ik me er niet meer met het eten bemoeide, maar 100% zeker weten doe ik het niet, want ik stond gewoon ergens in de winkel op hun te wachten.

Uiteindelijk hebben ze gekozen voor een stukje kipfilet, gebakken krieltjes en sla…..

Dit had mijn dochter al eerder geopperd toen ik nog wel bij hun was, maar ik gaf als reactie terug; je vind sla niet lekker…

Jawel, kreeg ik als antwoord, maar er zit altijd teveel saus in…… (zucht, in het verleden was de saus niet lekker…. Zoals als ik al zei, er is altijd wel wat)

Toen we thuiskwamen, was mijn humeur nog niet over, en ik was mijn man en dochter nog steeds aan het ontwijken, echt zo super zat was ik er van.

Op een gegeven moment moet je toch weer bij hun zitten, en dat was tijdens het eten.

Iedereen was aan het eten, maar ik niet, ik had geen trek. (ik had echt geen trek, omdat ik een flink stuk oude kaas had gehad in de tussentijd.)

Mijn zoontje deed de tv aan, met de volume weer hard aan….

We vroegen nog of hij het zachter wou doen, maar daar had hij geen zin in volgens mij…. (ik weet het niet eens zeker of hij daar geen zin in had, en of hij het uiteindelijk ook zachter heeft gezet, omdat ik er helemaal doorheen zat)

Eerst dat gezemel over wat te eten, en dan nog eens de volume van de tv, en bij kwam de gedachte weer omhoog, dat dit nog weken door zou blijven gaan.

Hiermee bedoel ik dat de jongste continu bij huis is en lawaai heeft.

Voor hem is het geen lawaai, hij ervaart het heel anders dan wij het doen, maar dat zal wel met zijn autisme of ADHD te maken hebben.

Ik weet wel dat hij beneden het geluid van de tv hard aandoet, omdat hij zich dan makkelijker daar op kan concentreren, als er teveel omgevingsgeluid is.

Ik ben na het ‘eten’ naar boven gegaan, en ben lekker op bed gaan lezen.

Dit was dan mijn ‘gezellige’ zondag……

Volgende week gaan we gewoon voor de herkansing ;-)

Tot later!

herinrichten slaapkamer

Gisteren had ik al geschreven, dat ik met de oudste zou gaan shoppen, om een nieuwe bureau te kopen.

Dus gisteravond hup met zijn tweetjes in mijn kleine autootje en richting de winkel, ik had al tegen mijn man gezegd, als het niet past, dan bellen we je wel.

Toen we bij de winkel aangekomen waren, zijn we lekker rustig gaan winkelen, want hij wou ook nog andere dingen hebben voor zijn bureau.

Toen we alle kleine dingen hadden, zijn we richting het zelfbedieningsmagazijn gegaan, en hebben we de pakketten gepakt van zijn bureau.

Oeps dacht ik toen, zou dit wel gaan passen, in mijn kleine autootje…..

Daar kom je natuurlijk maar op één manier achter, en dat is om het te proberen.

Echt boven mijn verwachting uit, paste alles in mijn autootje, het enige nadeel was, dat ik niks meer via mijn binnen spiegel kon zien. (maar daarvoor hebben we de 2 buiten spiegels)

We konden wel gezellig met onze wang de doos knuffelen ;-)

Toen we weer bij huis waren, heeft mijn zoon zijn vader gebeld, zodat hij kon helpen met sjouwen.

Gelukkig viel er weinig te sjouwen, aangezien mijn man een steekkarretje heeft meegenomen.

Terwijl mijn man en mijn zoon naar huis liepen, heb ik de auto geparkeerd en de banken weer normaal geplaatst.

Toen ik richting huis liep, kwam mijn jongste in zijn pyjama in de regen naar mij toe rennen, en kreeg een dikke knuffel, omdat hij mij gemist had. (wat een schatje!)

De bureau zouden we pas de volgende dag in elkaar zetten, dus we lieten we die zware pakketten eerst maar even beneden.

Vanmorgen rond half 11 zijn we begonnen met de oude bureau leeg te halen en te slopen.

De jongste vond het slopen geweldig hahaha, dus hebben we hem lekker zijn gang laten gaan.

Toen het slopen klaar was, en de oude bureau beneden was, konden we beginnen met het in elkaar zetten van de bureau.

Bureau in elkaar zetten was zo gebeurd, maar toen zaten we met het probleem, dat het qua indeling niet meer klopte.

Dus hup, heel veel dingen uit de kamer gehaald en dingen verplaatsten.

Wat wij dachten zo klaar mee te zijn, heeft dus een paar uur langer geduurd, door de herinrichten van een slaapkamer.

Maar de oudste is helemaal blij, dat alles nu een plekje heeft, maar moet natuurlijk wel vreselijk wennen aan zijn nieuwe inrichting.

Nu is iedereen lekker voor zichzelf bezig, van bankhangen tot gamen…

Morgen is er weer een dag met nieuwe belevenissen.

Dus ik zeg, tot de volgende keer! 

Bureau kopen

Hier is de weekend bijna voor iedereen begonnen, alleen mijn man is nog aan het werk.

Straks gaan we samen even gezellig en lekker eten, en na het eten ga ik met mijn oudste even shoppen, en zijn uitgekozen bureau kopen.

Hij heeft er heel veel zin in, even alleen met mij weg te gaan.

Even geen bemoeienissen van pappa, zusje en of broertje, want als die zich ergens mee gaat bemoeien of mopperen thuis, dan gaat hij naar zijn kamer om zich af te zonderen.

Hij zondert zich dan af omdat hij er heel snel zat van wordt, en het te druk word voor hem.

Bij de winkel kan het ook wel druk zijn, maar dat is weer anders, omdat deze mensen zich niet met hem bemoeien.

Ik had het gisteren dan ook echt met hem te doen, dat iedereen zich goed bedoelt bemoeide, met het uitzoeken van zijn bureau.

Omdat vaak iedereen tegelijkertijd wat te zeggen en of mening had, zag je hem met de minuut, nee met de seconden ongemakkelijker voelen, het liefst wou hij dan ook gelijk weer weg.

Maar goed ondanks de bemoeienissen en een chagrijnige zusje, is het gelukt om een bureau te kiezen.

Ik heb er ook zin in om even met hem weg te gaan, dan hebben we even weer 1 op 1 aandacht.

Als we vanavond thuiskomen, moet we de pakketten eerst even opruimen, omdat morgen eerst de slaapkamer opnieuw moeten inrichten, en natuurlijk de oude bureau moeten verwijderen.

Dus morgen gaan we ons in ieder geval ook niet vervelen. (doe ik sowieso niet, er zijn genoeg huishoudelijke klusjes)

Misschien dat ik straks nog een bericht plaats, en anders morgen.

In ieder geval tot later!

Houthakken enzovoort

Gisteren en vandaag een leuke dag gehad samen met man en kinderen, natuurlijk waren er wel kleine dingentjes, maar dat hebben we ook weer overleefd.

De jongste is gistermiddag weer opgehaald door de PGB’ster, en heeft weer een gezellige middag bij haar thuis gehad met haar kinderen.

Verder heeft hij geleerd om houtblokjes te hakken, en hij voelde zich natuurlijk berensterk en apetrots! Hij bleef de andere kinderen in de gaten houden, dat ze niet te dicht bij hem kwamen, terwijl hij aan het houthakken was. (het kan natuurlijk gevaarlijk zijn)

Gister laat in de middag kwam hij moe en voldaan thuis, en klaagde wat over spierpijn, wat niet vreemd is, want houthakken is niet zijn dagelijkse werk.

Ik heb samen met de oudste 2 kinderen, een gezellige relaxte middag gehad, nou ja…. behalve tijdens het winkelen, want we konden er niet over eens worden wat wij zouden gaan eten.

Vandaag ook een lekker relaxte dag gehad tot aan de avond, zonder gemopper na elkaar.

Omdat de oudste een nieuwe bureau nodig heeft, zijn we met zijn 5jes gaan kijken naar een bureau.

We waren nog geen kwartier binnen, en toen sloeg de goede humeur snel om na slechte humeur bij de middelste, waarop de oudste zei; Volgende keer gaan we gewoon met zijn tweeën mam. 

Ik heb toen tegen hem gezegd, dat ik het goed vond, want ik wist precies wat hij bedoelde.

Het was niet alleen de humeur van zijn zusje, maar ook dat iedereen zich goed bedoeld begon te bemoeien, met het uitzoeken van een bureau, en dan word het voor hem te veel en te druk.

Hij bleef daarom ook zoveel mogelijk bij mij in de buurt, omdat hij het makkelijkste vind om met mij te gaan communiceren.

We hebben een mooie bureau gevonden, maar deze gaan de oudste en ik samen ophalen, zonder bemoeienissen van anderen.

Morgen nog een laatste werk/schooldag, ik ben benieuwd hoe dat gaat, maar dat zien we dan wel weer.

Voor je het weet zeggen we; HET IS WEEKEND!

Fijne avond allemaal, en tot snel!

Tourette?

Onze zoontje heeft al een geruime tijd last van TICS, eerst dachten we dat het door de spanning kwam, omdat dit het ergst was rond 11 november, 5 december en kerst.
Maar na de feestdagen bleef hij TICS houden, en aangezien dit ook een bijwerking kan zijn van de medicijnen, dachten we dat het daardoor kwam.

Aantal maanden geleden zei de psychiater, dat het ook wel Tourette kan zijn, en dat we hier rekening mee moeten houden.

Aangezien we nu al ruim 2 maanden gestopt zijn met de medicatie, en hij nog steeds TICS heeft, lijkt het in mijn ogen dat hij Tourette heeft.
Ik weet het, ik ben geen dokter, psychiater of wat dan ook, daarom spreek ik uit met mijn moedergevoel.

Om er toch meer zekerheid hierover te krijgen, moet ik natuurlijk een afspraak maken, met zijn behandelende arts.

Maar op dit moment heb ik er eerlijk gezegd geen puf voor, mede doordat ik dit soort dingen altijd moet regelen....

Normaal vind ik het helemaal niet erg om dit soort dingen te doen, maar na zo een rare week zoals vorige week, en de nodige ziekenhuisbezoekjes wat betreft zijn oortje, dan is bij mij de energie soms ver te zoeken.

Verder heb ik ook nog andere gezinsleden, die hun aandacht en zorg nodig hebben, dus ik probeer volgende week, en anders die week daarop wel te bellen. (al denk ik zelf dat het ergens begin volgend jaar word)

Mijn zoontje zelf heeft af en toe last van zijn TICS, dat zegt hij ook tegen mij.

Ik blijf jullie hierover natuurlijk op de hoogte houden!

Tot later!

Chaotische dag

Gisteren heb ik het zo druk gehad met leuke dingen en minder leuke dingen, dat ik niet eens de kans heb gehad om een nieuwe bericht te schrijven.

Verder liep de dag ook nog heel chaotisch, maar gelukkig zijn de kinderen daar redelijk soepeltjes door heen gegaan.

Gistermorgen was ik langer onderweg naar de school van mijn dochter, omdat er een storing was bij de verkeerslichten (knooppunt Julianaplein).

Wat brengt dat een chaos, als verkeerslichten het niet doen.

Wat een respect heb ik voor de agenten die daar dan maar het verkeer gaan regelen.

Ik weet wel dat het hun werk is, maar je zal er maar iemand tussen hebben in het verkeer, die niet goed oplet…..

Op de terug weg heb ik maar een andere weg genomen ;-)

Verder had ik gisterochtend het druk met heel veel telefoontjes plegen, om dingen uit te zoeken voor mijn dochter.

Zo vliegt de ochtend voorbij, en was het zo weer middag en kreeg ik een berichtje dat mijn dochter, dat ze eerder vrij was (dat was dus 20 minuten later, nadat ik haar bericht had ontvangen).

Hmmmm dat word vliegen, omdat de jongens mee zouden gaan, en de jongste nog geen kleren had (hij had een luie dagje) en snel in de kleren moest.

Maar als hij een luie dagje heeft, dan gaat het niet echt snel…… Ondanks dat ik zei; toe nou, kleed je nu aan, over een kwartier moeten we bij school zijn…

Na even wat mopperen en hulp van mij, had hij eindelijk zijn kleren aan, en kon ik met ze richting school.

Onderweg naar school, kwamen we er achter dat de storing bij de verkeerslichten, nog steeds niet voorbij was, terwijl eerder via Twitter en RTV Noord werd aangegeven dat het voorbij was.

Oké, we komen dus niet op tijd bij school, dus zei ik tegen de oudste dat hij even een berichtje moet sturen naar zijn zusje. (wel handig als je dan met meerderen in de auto zit)

Eindelijk kwamen we bij school aan, en is mijn dochter bij mij in de auto gestapt.

Omdat mijn oudste en ik een probleem hadden, met een product van KPN op de smartphone, zijn we gelijk doorgegaan naar een KPN XL winkel, omdat we daar ook het product gekocht hadden, en de hulp in deze winkel altijd top is.

Bij de winkel aangekomen, was het smoordruk….. Ach, we hebben alle tijd…..

Na een tijdje waren wij aan de beurt voor hulp, maar de persoon die ons zou helpen, wist de probleem niet op te lossen en heeft zijn collega’s om hulp gevraagd, uiteindelijk kwamen we bij één van zijn collega’s terecht.

Ook deze meneer kwam er niet uit, en heeft een telefoontje gepleegd naar een collega op een andere locatie, en die had volgens mij zijn dag niet, want de meneer die ons hielp die zei al, deze was niet echt behulpzaam, want we komen met zijn ‘hulp’ niet verder. Tja, dat hadden we door dat die persoon aan de andere kant van de lijn niet echt behulpzaam was, dat zagen we wel aan de reactie van de gene die ons wel wou helpen, terwijl hij nog aan de telefoon was.

Hij zei, ik heb een andere oplossing, we stoppen de ene dienst en we starten de andere, want anders komen wij niet verder.

Prima, dachten wij, als we maar iets hebben wat wel werkt.

Ondertussen werd onze geduld op de proef gesteld, maar helemaal bij de jongste 2, omdat we doorverwezen werden naar een andere collega.

Ik zag bij de jongste 2 dat zij zich begonnen te vervelen, en chagrijnig werden, maar ondanks dat, was hun gedrag heel goed.

Ik zei dat ze met de afstandsbediening, wel mogen zappen naar een andere zender, en dat was DE oplossing voor mijn jongste….

Hij kwam er achter dat hij met een afstandsbediening, alle tv’s in zijn ‘macht’ had.

Gelukkig was er niemand die het hinderlijk vond, dus zijn verveling was voor bij.

Na een tijd (ongeveer 3 kwartier)… werden we eindelijk geholpen.

Toen we geholpen werden, was het binnen 10 minuten alles geregeld..

We kwamen rond 15.15 uur bij de winkel aan, en we vertrokken er rond 16.50 uur.

Jaaa het was een lange zit daar, en wat ben ik blij dat de jongste 2 niet keihard begonnen te mopperen, want dat kunnen ze nogal.

Ik had ondertussen met mijn man afgesproken, dat hij vanaf zijn werk naar dezelfde plek kwam waar wij zaten, zodat we daar met zijn 5jes daar in de buurt konden gaan eten.

Na het eten zijn we naar huis gegaan, heb ik even rustig kunnen zitten, voordat ik naar mijn afspraak ben gegaan.

Die afspraak die ik had, was super leerzaam, gezellig!

Door deze afspraak, kwam ik eindelijk weer eens in contact met ander volwassenen, met een doel om iets op te bouwen! 

Ik ben heel gek met mijn gezin, maar heel af en toe is het ook wel fijn, om eens onder andere mensen te komen.

Hoe de dag vandaag gaat lopen, dat zullen we nog wel zien, maar tot nu toe loopt alles zoals anders.

Tot later!

1 van de 5 gerechten.

omgaan met angst

Gisteren een gesprek gehad met mijn zoon over gevoelens, omdat hij zoals hij zegt ‘gevoelloos’ is.

Dus ik heb een aantal gevoelens genoemd, en gelukkig hij herkende en kende ze wel. (ik had ook niet anders verwacht ;-) )

Over één gevoel wou hij graag even door praten, dat was het gevoel van angst.

Hij schijnt nogal angstig te zijn, voornamelijk voor de dood, en hij gaf aan daardoor niet durft te gaan slapen.

Hij is bang, dat hij niet meer wakker word, dus dat hij dood gaat in zijn slaap.

Tja, hoe kun je zoiets uit zijn hoofd halen?? Hij heeft tenslotte wel zijn nachtrust nodig.

Ik heb het als allereerste serieus genomen, want anders kun je hem niet eerlijk helpen, in mijn ogen dan.

Ik heb ook gezegd, dat de kans heel erg klein is dat dit gaat gebeuren, omdat hij jong en gezond is.

Maar wat natuurlijk ook belangrijk is, is om te vragen naar de reden waarom hij bang is.

Hij gaf aan dat dit komt, door wat er in het verleden gebeurd is en nu met al die aanslagen, het overlijden van mijn oom en 2 huisdieren van ons, komen er dingen naar boven toe.

Ik probeer dan ook de ‘positieve’ kant van de dood te laten zien, hoewel de dood voor de nabestaande natuurlijk nooit leuk is.

Ik heb als voorbeeld mijn vader genomen.

Mijn vader had kanker, je zag hem op den duur gewoon weg teren, zodat het bijna vel over been is.

Verder vertelde ik aan hem, dat zijn opa (mijn vader) heel veel pijn had, en dat het niet leuk is om te zien dat iemand waarvan je heel veel van houdt er zo uitziet, en dat de medicijnen op den duur niks meer voor een terminale patiënt kan doen, en dat helaas de dood op dat moment voor de terminale patiënt de ‘oplossing’ is. (ik bedoel het niet zo cru, maar ik hoop dat jullie als lezers het begrijpen)

Natuurlijk hebben we dan verdriet, maar we weten dan ook dat dit het beste is geweest.

Zo heb ik nog meer voorbeelden gegeven, dat je ook anders naar de dood kunt gaan kijken.

Het was voor hem een emotioneel gesprek, waardoor er tranen kwam bij hem.

Tranen vindt ik niet erg, die kunnen zorgen voor opluchting.

Of ik de angst heb weggenomen heb bij hem? Nee, dat denk ik niet. Maar ik hoop dat het door ons gesprek wel een stukje makkelijker is geworden, en hij weet dat hij mij altijd mag wakker maken, als hij weer bang is.

Verder hebben we het ook over een andere angst gehad, namelijk een kast die bij ons op de overloop staat.

Hij vindt dat de kast, te dicht bij de trapopening staat, en is daardoor bang dat er ongelukken gaan gebeuren.

Ik heb gezegd dat ik hem heel goed begrijp, en dat we daar wat aan kunnen gaan doen.

We zijn al druk bezig met de oplossing wat betreft de kast, want die verhuizen we naar een andere plek.

Zo is er toch nog een angst weg!

Want als ouders zijnde wil je natuurlijk er alles aandoen, waardoor de kinderen zich goed voelen!

Tot de volgende keer!on

Gevoelloos?

Afgelopen week was ik even met de oudste op pad, toen vroeg ik hem; Hoe voel jij je nu?

Hij beantwoorde met; Ik voel niks, ik voel nooit wat.

Ik was hierdoor enigszins verbaasd, dus ging er toch even op door, vooral ook benieuwd naar of hij het bij anderen wel herkend.

Dus ik vroeg aan hem; Maar als je ziet dat ik blij ben, dan herken jij het wel, als zijnde dat ik blij ben?

Ja, was zijn antwoord, ik zie wel wanneer jij blij bent, boos bent, verdriet hebt of pijn hebt, enzovoort.

Maar ik zelf heb geen gevoelens, zei hij tegen mij.

Ik weet natuurlijk wel dat hij gevoelens heeft, alleen dat hij het moet leren herkennen en vooral erkennen.

Hij voelt zich rot als zijn broertje even weg is, ook is hij op bepaalde momenten bang, dat zegt hij dan ook heel eerlijk tegen mij, daarom was ik ook heel verbaasd dat hij zei dat hij gevoelloos is, wat dit heeft tenslotte met gevoel te maken.

Ik heb dan ook het idee, dat er een flinke klus op mij staat te wachten, om hem te leren laten omschrijven wat hij voelt.

Hij is 19 jaar, daarom vind ik het juist zo belangrijk dat hij dingen erkent en herkent, daarom heb ik hem gisteravond al een opdracht gegeven, waarover hij kan gaan nadenken.

Ben ik hier in tekort geschoten, om hem te leren wat gevoelens zijn?

Zelf denk ik; Misschien wel…

Soms dan vergeet ik ook wel eens dat onze kinderen een ‘sticker’ hebben, omdat de kinderen voor ons in de zin van de ‘sticker’ normaal zijn.

Ze hebben niks lichamelijks, waardoor je sneller aan herinnert wordt.

Hoewel ik denk dat je zelfs zulke dingen als normaal gaat beschouwen, juist omdat je niet beter weet.

Op zulke momenten, waarop ik mijzelf afvraag ‘ben ik hier op tekort geschoten?’ en mijzelf bijna schuldig gaat voelen, dan komt er een ‘stemmetje’ in mijn hoofd die zegt, jij bent een moeder die flink haar best doet, en meer kun je niet doen!

Het is nog vroeg en ik ben als enige beneden, straks ga ik mijn zoon eens vragen of hij heeft nagedacht, en kom hier later op terug met een nieuwe bericht.

Tot later!

afscheid nemen

Wat een week hebben wij achter de rug….

Maandag kreeg ik te horen dat mijn oom is overleden, en ’s avonds kwamen we er achter dat er een konijn dood is gegaan.

Woensdag een gesprek met de oudste kinderen gehad, over de uitvaart van hun opa. (mijn vader was een broertje van mijn oom)

Donderdagavond kwamen we er achter dat de laatste konijn ook dood is gegaan, tja dat zat er aan te komen, omdat wij het vermoeden hadden dat de eerste de VHS virus had.

Ik heb tussen neus een lippen door tegen de jongste gezegd, dat de 2^e konijn ook dood is…

Ik zei tegen hem; Als jij mij verteld wat voor eten jij wilt hebben, dan zeg ik jou dat de 2^e konijn ook dood is.

Zijn reactie was; Hoe kan dat? Waarop ik antwoorde, dat ik al had gezegd dat de kans groot was dat de 2^e ook dood zou gaan, door de virus die rond gaat. Ow ja was zijn antwoord.

Hij was wel wat verdrietig, maar gelukkig hakte het er niet zo vreselijk in.

Misschien door de manier waarop ik het gezegd heb, en hij was natuurlijk al wat voorbereid.

Diezelfde donderdagavond, zijn mijn man en ik op condoleancebezoek geweest, en waar ik al bang voor was, werd werkelijkheid……. Het was net alsof dat ik naar mijn vader keek, die daar in de kist lag.

Natuurlijk was er wel wat verschil, maar dat was echt minimaal, waardoor de tranen begonnen te stromen.

Die tranen waren op dat moment voor 2 personen, mijn vader en mijn oom.

Vrijdagmiddag was de begrafenis, ik had natuurlijk dan ook willen afscheid nemen, maar door de situatie thuis met de jongste, was het niet verstandig om er heen te gaan.

De jongste was vreselijk opstandig en druk, en snel op zijn teentjes getrapt, waarop wij hebben besloten, dat mijn man naar de uitvaart zou gaan, en ik bij de kinderen zou blijven.

Als mijn man thuis zou blijven, was de kans heel erg groot dat de spanning hier in huis heel erg zou gaan oplopen, en dat 1 van de kinderen mij zouden willen bellen.

Natuurlijk had ik het geluid dan wel uitgehad (als ik naar de uitvaart was), maar als ik niet opneem, komt dit niet ten goede aan de sfeer thuis, dus dit was de beste beslissing die we hadden kunnen nemen.

Dus zoals ik al zei, het was een rare week, een week vol verdriet…

Deze gedicht heb ik ooit een geschreven voor mijn vader:

Een ster

Een ster hier heel ver vandaan, die luistert naar al mijn wensen.
Al wat ik wensen kan, deze ster blijft helaas ver van ons vandaan.

Uitvaart herinneringen

Gisteren kwam geheel onverwachts, de uitvaart van mijn vader ter sprake, met de oudste 2 kinderen.

Toen mijn vader kwam te overlijden, hebben we toen der tijd besloten dat de kinderen er gewoon bij horen te zijn tijdens de uitvaart, mijn vader was tenslotte hun opa.

Toen hun opa stierf, was de oudste bijna 5 jaar en de middelste bijna 3 jaar oud.

Ik was eigenlijk heel erg verbaasd, hoeveel ze nog weten hoe de uitvaart was van hun opa.

Zelfs mijn dochter die toen dus bijna 3 jaar was, kon mij echt dingen vertellen, wat er allemaal gebeurt was, tijdens de uitvaart van hun opa.

De kinderen wisten zelfs nog dingen, wat ik met niet eens meer herinnerde.

Zo wist mijn dochter nog de kleur van zijn blouse, toen ze dat zei kon ik het alleen maar beamen, want dat klopte gewoon.

Zo begon ze ook over een rode roos, iets wat ik me dus niet meer kan herinneren….

Volgens mijn zoon klopt dat wel, en eigenlijk komt het weer heel vaag naar boven bij mij.

Ze wisten precies te vertellen hoe de zaal er uitzag, en dat er heel veel mensen waren, en waar wij zaten.

Ook konden ze mij nog vertellen, dat ze de kist zagen verdwijnen achter een gordijn. (ja mijn vader is gecremeerd)

Ik was echt met stomheid verslagen, ik had echt niet verwacht, dat de kinderen zoveel dingen zouden onthouden.

Ik heb de kinderen ook gevraagd, of ze het ook erg vonden dat ze erbij waren geweest, en of het een nare ervaring vonden.

Maar beide kinderen hebben aangegeven, dat ze het niet erg vonden, en het ook niet naar vonden.

Ik heb gisteren ook met hun gesproken over de grappige dingen, tijdens de condoleancebezoek, wat de kinderen niet meer konden herinneren.

Ja, jullie lezen het goed, grappige dingen….

Mijn vader was een man met humor, zelfs toen hij ziek was, maakte hij nog galgengrapjes.

Voorbeeld:

Pap ik geef je geen kus, want ik ben verkouden. (ik was bang dat hij daardoor sneller van ons heen zou gaan)

Antwoord van mijn vader was; Geef maar een kus, ziek ben ik toch al.

Een andere voorbeeld:

Een uitvaartverzorger kwam langs bij mijn ouders, om de uitvaart op papier te zetten, zoals mijn vader zijn uitvaart wou hebben. (Ja, mijn vader heeft zelf alles geregeld samen met mijn moeder, en heeft ook zijn eigen kist uitgezocht)

De uitvaart verzorger zei, ik zal maar niet gaan roken…

Waarop mijn vader zei: Toe maar, ik heb toch al kanker…

Dat soort humor had mijn vader, en dit maakte voor ons allemaal wel wat dragelijker.

Na het gesprek over mijn vader, werd ik heel erg emotioneel.

Ik liet mijn tranen gewoon gaan, want eigenlijk zit ik nog steeds in de rouwverwerking, ondanks dat het al bijna 15 jaar geleden is.

Ik wilde steeds sterk zijn voor de anderen van mijn familie, en ik wou ze niet belasten met mijn verdriet, want dan was ik voor mijn gevoel niet sterk.

Ik had mijn vader iets beloofd, en daardoor ook moeilijk huilen, als er andere mensen er bij waren.

Terwijl ik dit schrijf, wellen de tranen weer op in mijn ogen….

Hoezo hoogtevrees

Vandaag is onze jongste een middagje weggeweest met zijn PGB’ster, eigenlijk zou hij gaan knutselen bij haar thuis met hout en spijkers, maar in plaats van knutselen heeft hij heel leuk gespeeld met de kinderen (en hun vriendjes) van zijn PGB’ster.

Buiten het spelen om, heeft hij ook nog zijn angst overwonnen, namelijk hoogtevrees!

De PGB’ster en haar man zijn het huis aan het verbouwen, daarom staat bij hun huis een bouwsteiger, en die zag hij staan.

Hij zei tegen de PGB’ster dat hij altijd al graag op zo een steiger wou klimmen, en dat heeft hij met toestemming gedaan!

Maar voor hij de bouwsteiger opging, moest hij natuurlijk wel een stukje hoger gemaakt worden…… Dat heeft hij samen met de man van de PGB’ster gedaan, dat is natuurlijk al een hele onderneming.

Toen ik de foto’s zag en het verhaal hoorde over de bouwsteiger, was ik zeer verbaasd dat hij dat gedaan heeft, aangezien hij normaal heel bang is voor hoogtes. (nou ja, eigenlijk meer bang is om te vallen)

Daarom ben ik ook super trots op hem, dat hij zijn angst heeft overwonnen.

Door deze middag heeft hij ook zijn ‘toekomst plannen’ gezien, hij wil namelijk steigerbouwer worden!

Hij heeft in ieder geval een hele leuke, gezellige en een leerzame middag gehad.

Dood

Soms (zoals gisteren) voel ik me ineens heel alleen, terwijl ik mijn lieve gezin om me heen heb.
Soms wordt het mij het ineens teveel, dit kan door lawaai komen (bijvoorbeeld het geluid van tv), of klagende kinderen (kan over van alles zijn, van bijvoorbeeld school tot ik voel me niet lekker).
Dan wil ik wel eens lekker kunnen ontspannen, maar dat ontspannen lukt thuis niet echt, want ze weten me te vinden.
Dan denk ik..... zal ik naar de film gaan....
Hmmmm dan moet ik alleen, en dat vind ik niet altijd leuk, ik vind het ook gezellig om eens samen met iemand te gaan, maar met wie?
Soms denk ik: schijt, ik ga wel alleen, maar dan draait er geen film na mijn smaak, waar ik alleen heen wil....
Er draaien nu wel leuke films, wat mij aanspreekt, maar daar wil ik niet alleen heen, omdat het horror of een thriller is.
Door zulke momenten voel ik me echt alleen.

Misschien was ik er gisteren er ook wel wat gevoeliger voor dan anders, omdat ik gisteren te horen heb gekregen dat mijn oom is overleden, dan denk ik automatisch aan mijn vader die er niet meer is. (en het was de broer van mijn vader)

Gisteren tijdens het eten koken, zei ik tegen mijn man, dat de VHS virus rond gaat. (een virus wat dodelijk bij konijnen kan zijn)

Ik zei, we moeten even de konijnen in de gaten houden….

Mijn man loopt naar buiten om ze te voeren, dan ineens staat hij weer voor mij.

Hij zei; er is er al 1 dood.

Ik zei verschrikt; Oh dat meen je niet?

Tja, dan moet je het ook nog tegen de jongste vertellen, maar wanneer?

Als we voor het eten doen, dan wil hij niet eten.

Als we het voor het slapen gaan doen, dan valt hij met een rotgevoel in slaap….

Dus ik heb het vanmorgen maar aan hem verteld, waardoor hij natuurlijk verdrietig werd.

Ik heb even rustig gepraat met hem, en gezegd dat dit helaas bij het leven hoort, en dat je dan ook wel verdrietig mag zijn.

Of de konijn inderdaad aan deze virus is overleden, dat weten we niet, het kan ook door heel iets anders geweest zijn.

Maar het is wel heel toevallig, dat ik over deze virus heb gesproken met mijn man, en dat hij vervolgens 1 dood in zijn hok vind.

Tacos

Vervolg op; In love met een game

http://wij5jes.blogspot.com/2015/11/in-love-met-een-game.html

Vanmiddag nadat de oudste 2 kinderen op school waren, zijn de jongste en ik toch even door de Ikea gegaan, waar wederom weer een ‘cadeautje’ in mijn winkelwagen gestopt werd.

Vandaag kreeg ik de grote variant, van zijn hart ;-)

Terwijl we door de Ikea liepen, moesten we de tijd in de gaten houden, omdat we om half 3 mijn dochter moesten ophalen.

Gelukkig was er weinig getreuzel en gezeur door hem, het enige wat hij heel graag wilde hebben, was een bakje frozen yoghurt.

Omdat hij dat graag wou hebben, moesten we wel even flink doorlopen, bij was het soms te flink en liep hij een paar meter voor mij uit, waarop ik hem soms even op de ‘rem’ moest zetten.

Zoals gezegd, ging het winkelen voorspoedig, en waren we snel bij de kassa om onze boodschappen te betalen, bij de zelf scan kassa.

Terwijl wij alles betaald hadden, hield de jongste de rij in de gaten, waar we moesten zijn voor frozen yoghurt, hij had geluk er was geen rij.

Ik had gezegd als het te druk is, dan gaat het niet, want anders komen we te laat.

Ik had hem niet verteld dat we nog een beetje tijd over hadden, wat overigens fijn was, zo kon ik ook frozen yoghurt eten.

Nadat wij onze frozen yoghurt hadden, hebben we snel even een plekje gezocht en de yoghurt heerlijk opgegeten.

Na het eten van de frozen yoghurt, zijn we snel naar de auto gegaan, om daarna naar de school van zijn zus te rijden.

Onderweg vroeg ik nog aan hem; Ga je mij nog helpen met koken, als ik taco’s ga maken?

Waarop hij heel enthousiast ja antwoorde.

Ik zei oké, gezellig!

Toen wij bij school van mijn dochter waren aangekomen, moesten we nog 5 minuten wachten, wat doe je dan???

Juist, opzoek naar een verloren sok… Hij doet in de auto, regelmatig zijn schoenen en sokken uit.

Maar plotseling was er vorige week een sok weg, mijn dochter en ik hadden al gezocht, maar konden het niet vinden….

Zo ineens zag ik iets liggen in de auto, waarop ik zei; Wat is dat?

Zijn antwoord was; Yesss dat is mijn sok, hij was zo blij, dat hij zijn sok kuste en zei ik heb je gemist hahaha.

Ondertussen was zijn zus ook al bij de auto aangekomen, en kon hij zijn goede nieuws vertellen.

Nu moesten we op weg naar zijn grote broer, om hem op te halen bij het project.

Toen zijn grote broer in de auto was, zijn we richting huis gegaan, en heb ik de jongens thuis afgezet en ging ik met mijn dochter de boodschappen doen.

Toen wij (mijn dochter en ik) weer thuis waren, riep ik de jongste om hulp, want hij zou mij tenslotte helpen met de taco’s……

Nou ja, je hebt vast wel een idee wie er uiteindelijk het eten heeft gekookt??

Juist ja, mamma, met een beetje hulp van pappa, omdat meneertje weer met zijn love game aan het spelen was.

Heel eerlijk gezegd, keek ik er niet raar van op, want ik weet als geen ander hoe die kleine man is!

Maar gelukkig heeft hij wel de tijd genomen om heerlijk rustig, zijn taco’s te gaan opeten!

Tot de volgende keer!

In love met een game

De nieuwe werk/school week is weer begonnen.

Normaal heb ik samen met de jongste twee uur overbruggingstijd, als we zijn broer naar de re-integratie project hebben gebracht.

Normaal gingen we van de ene winkel naar de andere winkel en natuurlijk wat drinken bij de Mc. Donalds, maar aangezien zijn zus op school zit en andere tijden heeft gekregen, moeten we de maandagmiddag even aanpassen/veranderen, dit gaat vast niet zonder gemopper.

Gelukkig voor hem (de jongste) veranderd er voor de vrijdag niet veel, zo houden we toch nog een ochtend over, waar 1 op 1 tijd voor hem is.

Je ziet gewoon dat hij van de 1 op 1 momenten geniet, hij hoeft dat niet de aandacht te delen, met de rest van het gezin, en ik kan hier ook heerlijk van genieten.

Hij stopt dan goed bedoeld spullen bij mij in de karretje, wat dan ook voor mij bestemd is, omdat hij mij op die manier blijer wil maken.

Maar vaak heb ik niks nodig van wat hij geeft, maar om niet steeds nee te zeggen, heb ik oké gezegd toen hij ‘zijn hart’ aan mij wou geven. (gekocht bij de IKEA) Zo lief!!!

Even terug naar zijn aandacht, dat heeft hij niet tekort hoor, hij weet altijd wel aandacht te vragen, bij 1 van onze gezinsleden, is het niet op een positieve manier dan wel op de negatieve manier, hoewel de negatieve al een stuk minder is geworden. (ze zijn er nog wel beetje, maar dat zal vast bij de puberteit horen)

Om hem vandaag net even iets meer aandacht te geven, vroeg ik aan hem of hij vanavond met mij wilt gaan koken, want hij wil graag taco’s eten.

Op dit moment zegt hij nee, hij zegt gewoon doodleuk tegen mij I am love game. (gelukkig begreep ik wat hij bedoelde.

Ik heb ook tegen hem gezegd, je hoeft ook niet gelijk te beslissen, dat kan straks ook.

Zijn antwoord was; Oh

Hmmmm was ik niet duidelijk genoeg naar hem, of is hij inderdaad in love met zijn game, want ik kreeg de indruk dat hij dacht dat het nu moest, terwijl ik nog niets daarvoor in huis heb.

Ach, we zien later op de dag wel of hij mij wilt helpen, dan laat ik het uiteraard weten!!

Tot later!

Angst

We hebben natuurlijk al angstige kinderen, door hun diagnose en leeftijd, maar die aanslagen die vrijdag gepleegd zijn in Parijs, hakken er flink op hun in, waardoor er nieuwe angsten zijn ontstaan.

We proberen ook zoveel mogelijk te beperken, dat ze vreselijke beelden krijgen te zien (zoals die mensen die ontsnappen, via de nooduitgang), maar je ontkomt er natuurlijk nooit aan.

Verder is het natuurlijk ook niet handig om dit soort dingen voor ze te verzwijgen, en doen alsof dat niets aan de hand is, want ook hiermee moeten ze mee leren omgaan.

Als we er thuis niet over zouden praten, en ze zouden hier geen vreselijke beelden zien, dan gebeurt dat wel ergens anders. (bijvoorbeeld school)

We hebben gezegd, als ze bang zijn dat het normaal is, en dat ze er met ons over kunnen praten.     

Er zijn tenslotte zelfs kinderen zonder een ‘sticker’ en volwassenen met of zonder een ‘sticker’ die bang zijn.

Je hoopt als ouders zijnde dat deze angst snel vervaagd, net als toen er in januari, nadat er aanslagen gepleegd waren….

Maar ik denk dat het dit keer langer in hun geheugen blijft, juist door wat er in januari is gebeurt en dat van afgelopen vrijdag, komt er nog eens bovenop. (‘oude’ herinneringen komen naar boven).

De komende tijd zal er natuurlijk nog lang over nagepraat worden, in allerlei situaties en bij nieuwsberichten. (waardoor alles langer blijft hangen)

Vraagje; Hoe gaan jullie om met zulke situaties?

Ik hoor graag jullie mening, en anders tot de volgende keer 

Parijs/Sinterklaas

Gisteravond laat (rond midden nacht) werd ik gewekt door mijn man, met de mededeling dat er weer aanslagen waren geweest in Parijs, nou dat was even heel rot wakker worden….

Ik heb gelijk tv aangedaan, omdat ik natuurlijk geschrokken en nieuwsgierig was, hoe de toestand daar was.

Verder was ik door de schrik klaar wakker, en heb ik dus gewoon 1,5 uur naar extra journaal gekeken, veel dingen werden herhaald, omdat er op nieuwe berichtgeving werd gewacht.

Vanmorgen toen ik wakker werd, gelijk de tv aangezet en naar de extra journaal gekeken.

Uiteindelijk was er nog niet veel nieuws, maar wel beelden, maar toch laten we de tv aanstaan, mocht er toch nog nieuws komen.

Rond half 11 moest ik weg, omdat ik een afspraak om 11 uur een afspraak had bij de kapper.

Eigenlijk ging er eerlijk gezegd vanuit, dat Parijs de gesprek van de dag zou worden bij de kapper, maar dit viel reuze mee. Want ondanks dat ik het heel erg vind, en ook best wel nieuwsgierig ben, is het fijn om ook andere nieuws te horen. (ook al is dat ook niet altijd leuke nieuws)

Toen we klaar waren bij de kapper (mijn dochter was mee), zijn we even snel naar Jamin geweest, omdat dochter lief zin in wat lekkers had…..

We waren heel haastig bij de Jamin, omdat mijn dochter (17 jaar) graag naar de intocht van Sinter Klaas wou gaan kijken.

Eenmaal thuis aangekomen, stond de tv nog steeds op de extra journaal, waarop mijn dochter zei; Ik ga nu zappen, en staat hij heel snel op NPO 3.

Nu toch maar even kijken naar de nieuwe nieuwsberichten en naar de persconferentie.

Zo zie je maar dat Drama en vreugde vlak naast elkaar zitten.... 

Bekentenis

Tijdje terug had ik geschreven, dat er een paar gezinsleden vonden dat ik chagrijnig was, en dat ik zei dat het vermoeidheid was....

Maar nu moet ik schuld bekennen, ik was inderdaad (achteraf gezien) toch wat chagrijnig, niet alleen door vermoeidheid en stress, maar ook omdat ik een injectie ben vergeten om de klachten van endometriose tegen te gaan. (eigenlijk combinatie van alles)
Aangezien de injectie vol hormonen zit, en 12 weken werkt, en ik dus te laat was......
Tja, toen was mijn hele hormoonhuishouding helemaal van slag.
Ik voelde me vooral de laatste week niet happy, veel hoofdpijn en buikpijn, maar ja ik was dan ook ruim een maand te laat...

Ik begon aan mijzelf te twijfelen, ik had echt zoveel twijfels pfff.
Zoals:

*Ben ik wel een goede moeder? Volgens man, kinderen en paar andere mensen zit dat wel goed! (gelukkig!)
*Moet ik door blijven bloggen? Ik twijfel daarover, omdat ik bang ben dat ik per ongeluk de namen ga noemen.
De kinderen vinden dat ik het goed doe, tja en ik kan dingen van mij afschrijven.

Zo waren er wel meer twijfels, maar dit waren de belangrijksten.

Vandaag heb ik de injectie gehad, en ik hoop dat het super snel gaat werken, zodat ik weer normaal kan functioneren.

Ik heb de laatste tijd natuurlijk wel gewoon de dingen gedaan, maar het ging niet zo gemakkelijk.

We gaan gewoon morgen met volle goede moet de dag beginnen, na een goede nachtrust, en dan komt het vast allemaal weer goed.

Voor nu fijne avond en tot gauw!

Minecraft bingo

Gisteren is de PGB'ster van mijn jongste weer voor hem voor hem geweest, ze hebben gisteren leuke spelletjes samen gedaan, zoals Jenga, Skylanders Giants kwartet en Minecraft bingo.

Vooral Minecraft bingo was een grote verassing voor hem, helemaal omdat het zelf gemaakt was.

De PGB'ster had het gevonden via internet, en inderdaad via Google kom je heel ver.

Ik hoor mijn zoontje vaak praten over de bovengenoemde spellen, maar om eerlijk te zijn snap ik er weinig van.

Zo heeft hij mij een keer gevraagd of ik met hem Minecraft wil spelen, natuurlijk wil ik dat.... 

Maar uiteindelijk ben ik maar gestopt, omdat ik er echt niks van snap, maar misschien denk ik wel te moeilijk. (ik weet het eerlijk gezegd niet)

Wat ik wel zie, is dat Minecraft heel erg veranderd is, in de loop der tijd. (door MODS)

In het begin was het nog leuk, en gingen ze samen bouwen of weet ik veel wat...

Maar tegenwoordig slaan en of schieten ze mekaar dood in het spel, wat ik heel jammer vind, want er is al genoeg geweld in (game) wereld.

Ik kan dan wel tegen de jongste zeggen, ik wil niet meer hebben dat je speelt....

Maar ja, dan hoor je er eigenlijk niet meer bij, omdat je bijvoorbeeld niet over deze spel kan praten, terwijl iedereen het speelt.

Dat is eigenlijk ook bij Game meneer (YouTube) zo, ik heb liever niet dat hij er naar kijkt, vanwege de taalgebruik van Game meneer.

Maar als je vrienden er naar kijken, kun je er niet over meepraten, als je het niet gezien hebt.

Dat is net als bij volwassenen die ergens niet naar kijken, en ze komen op het werk en ze horen de collega's praten over een tv programma, en je weet nergens wat van omdat je het niet gezien hebt.

Daarom vind ik het persoonlijk soms ook moeilijk, om een grens te bepalen, wat betreft wat hij dan wel of niet mag kijken.

Daarom heb ik wat betreft Game meneer met hem afgesproken, dat hij er naar mag kijken, zolang ik het maar niet hoor en of zie.

Zo moet je toch wel ergens een middenweg er in zien te vinden.

Donor trommelvlies

Vandaag met de jongste voor controle geweest in het ziekenhuis, het zag er na een week allemaal goed uit, alleen is er nog een klein stukje van de trommelvlies open, maar dat kan nog goed komen, hiervoor moeten we over een paar week weer komen.

Wat tegen ons gezegd is, en waar wij heel verbaasd over waren, is dat er donor trommelvlies is gebruikt.

We hadden allebei (mijn man en ik) zoiets van, huh kan dat dan??

Ja, natuurlijk kan dat, anders hadden ze het ook niet gedaan. (dit dacht ik achteraf)

Dus wie de donor ook was, ik ben hem of haar zeer dankbaar!

We zijn er maar niet te diep op in gegaan, wat betreft de donor gedeelte, want ik denk dat onze mannetje compleet gaat flippen bij het idee. (weet het zelfs wel zeker)

De spreekuur voor controle liep ruim 40 minuten, maar ik moet heel eerlijk zijn, hij heeft zich netjes gedragen en niet gezeurd of wat dan ook, ondanks dat hij zo lang moest wachten.

Oké, na de controle was het dikke feest voor hem, maar niet voor mij, want hij wist precies hoe hij mij kon plagen...... Maar ach, als je zo netjes en geduldig bent geweest, dan mag dit ook wel een keer ;-)

Pancake

Vanmorgen moest mijn dochter voor een uurtje naar school, in verband met een toets, dus ik zei tegen haar, ach joh ik breng je wel en dan ga ik wel even een uurtje overbruggen.

Mijn dochter afgezet bij school, toen moest ik even bedenken waar ik een uurtje zou gaan zitten/rondlopen, ik dacht ik zie wel waar mijn auto mij brengt ;-) dus hup aan de rit.

Aangezien ik nauwelijks wat gedronken had, ben ik eerst even naar de Mc. Donalds geweest, en heb ik een kopje thee en pancakes besteld.

Toen ik mijn bestelling had gekregen, ben ik aan een tafeltje gaan zitten om snel een foto te maken, om mijn man te plagen hahaha, en om te zeggen dat ik eindelijk een uurtje voor mijzelf heb……

Ik had net mijn 2^e pancake op, en nog niet eens een slokje thee gehad, toen kreeg ik een berichtje van mijn dochter dat ze klaar was met de toets, ik dacht dat was een snelle uur…. (ze moest om 10 uur beginnen en was om 10.18 uur alweer klaar!)

Omdat ik weet dat ze dol op pancakes is, toen moest ik haar natuurlijk ook plagen met een foto, dus stuurde ik een foto van wat er nog over was, met de boodschap even opruimen en dan kom ik er aan. 

Ik kreeg een super reactie terug via Facebook messenger hahaha (zie hier onder)

Ik heb de laatste pancake netjes in zijn doosje gedaan, en de thee gepakt, de rest van de rommel weggegooid, en ben ik naar haar toegegaan.

Ze was zeer verbaasd dat ik niet alles snel opgeruimd heb, en lekker voor haar bewaard had, dus heeft ze nog lekker kunnen smullen in de laatste pancake en heeft ze de thee met mij gedeeld.

Hahaha misschien krijg ik binnenkort een kans, op een uurtje voor mijzelf.

Sexy laptop

Maandag vertelde ik al, dat ik even weg was met de jongste 2, en dat ze vreselijk moeilijk deden tijdens het eten....

Gisteren ben ik in de herkansing gegaan, maar nu (zoals gezegd) met de jongens!

We hebben heerlijk gegeten, hoewel ik wel mijn beloofde olijfjes miste, in de Griekse salade. (maar er zijn ergere dingen)

Echt geen gezeur over het eten gehad, en hebben de heren het heerlijk opgegeten.

Vanaf de Ikea zijn we doorgegaan naar de Media Markt, dat vinden jongens zo leuk, om spelletjes uit te proberen.

Natuurlijk lopen we ook door de winkel heen, en zegt de jongste ineens: Deze laptop is sexy!

Ik; wat bedoel je met sexy, hoe kun je een laptop sexy vinden?

Zoontje; Nou door die mooie rode strepen, dit is een echte gamers laptop voor jongens!

Ik; Oké, maar je kunt toch ook zeggen dat je hem vet cool vind?!

Zoontje; Ja dat kan ook, maar ik vind hem echt sexy.

Ik dacht: oké dan, hij mag zijn mening hebben, net als ik ;-)

Toen hij zag dat er ook nog rode lampjes in de toetsenbord zat, toen was hij helemaal hoteldebotel....

Tja, dat wordt dus sparen!! Want tjee wat zijn die dingen duur.......

Vanaf de Media Markt zijn we lekker naar huis gegaan, en hebben we even lekker op de bank gezeten te kletsen, tot dat ik een berichtje kreeg of ik mijn dochter wel wou ophalen..

Ach en zo vlieg een dag ook weer voorbij.

Meneertje licht

Zoals vele autistische kinderen is onze zoontje (12 jaar) ook bang voor het donker, op zichzelf niet zo een ramp (vind ik), en er zijn tenslotte ook volwassenen die bang zijn voor het donker, gelukkig hebben ze daar lampen voor uitgevonden ;-)

Maar ja, onze zoontje doet zelfs het licht aan als het licht is...
Overal staan de gordijnen/lamellen overdag open (dus licht genoeg), maar ondanks dat, doet hij overal het licht aan, en dus ook niet meer uit.

Met overal, bedoel ik dan ook echt overal in huis...
Van alle slaapkamers staan de lichten aan, van de zolder, van de badkamer, van de woonkamer, van de keuken en natuurlijk ook van het toilet..

We hebben hem daarom een bijnaam gegeven, namelijk meneertje licht...
Meneertje licht vind zijn bijnaam niet zo erg, want als hij ergens komt, zegt hij al meneertje licht is er weer, tja probeer dan je lach maar eens in te houden...

Als hij samen met zijn broer boven is, en ik ga van beneden (waar het licht op dat moment uit is) naar boven, waar ik weer de lampen zie branden zeg ik met veel lol; Waar is meneertje licht, want die moet even een kietelaanval hebben, met als gevolg dat hij al begint te schaterlachen, terwijl ik nog niks gedaan heb hahaha.


Ach, zolang hij zich veilig/prettig voelt met het licht aan, maken wij er ons niet druk om!

Lunch

Vandaag net als iedere maandag, heb ik de oudste bij zijn re-integratie project afgezet, en ben ik met de jongste naar de Ikea geweest, alleen was vandaag ook mijn dochter gezellig mee.

Ik zei tegen de kinderen, zullen we even lekker lunchen in het restaurant, waarop volmondig ja werd geantwoord.

Ik had voor de kinderen een caesar salade gedaan, en voor mijzelf een zalmsalade (de kinderen vinden de vis niet zo..)

We gingen aan tafel zitten om te eten, en na het eerste hapje toen begon het gemopper van mijn dochter al, ik vind het niet lekker, ik vind dit ik vind dat....... Ik had zoiets van ZUCHT daar gaan we weer....En had niet eens meer naar haar gemopper geluisterd, want het is altijd het zelfde gezeur...

Maar door haar gezeur en geklaag, begon de jongste ook met gemopper en lange tanden eten, pffff gezellig dacht ik, maar jullie krijgen niks anders. (ook dit dacht ik)

Toen kreeg ik de vraag, is die van jouw wel lekker mam?

JA, die van mij is heerlijk, je hoort mij toch niet mopperen (hint hint), en ik heb hem al bijna op.

Maar goed, daar stonden er nog 2 schaaltjes met salade, 1 helemaal vol (alleen de kip was er uit gepikt), en wonder boven wonder was die van mijn dochter voor de helft leeg, misschien kwam het wel, omdat ik hun geklaag negeerde...

Omdat ik het jammer vind om de salade weg te doen, heb ik de beide salades maar heerlijk opgegeten, tja de kinderen hebben hun kan gehad...

Toen we klaar waren met eten, zijn we de winkel rustig doorgelopen, en zijn weer handige dingen tegengekomen. (zoals hersluitbare zakjes en plankje (Bräda) die mij handig lijkt.) Dus ook maar gekocht.

Bij de zelfscan alles gescand en betaald, en toen had ik eigenlijk wel zin in wat lekkers, en de kinderen ook (vreemd he? ;-) )

De jongste had zin een milkshake en mijn dochter wou net als ik frozen yoghurt.

Nu ben ik niet zo van de yoghurt, maar dit ging er heerlijk in.

Mijn dochter zei: ow, dit is wel lekker.... Om vervolgens 10 minuten later tegen mij te zeggen, dat ze het niks vond.

Hoe mijn humeur toen was, dat is denk ik niet zo moeilijk te raden.

Vanaf de Ikea zijn we de oudste op gaan halen, en zijn we lekker naar huis gegaan, waar elk kind hun ding kon gaan doen en ik af was van het gezeur...

Deze dagje is dus niet voor herhaling vatbaar..... Tenzij ik alleen ga of samen met 1 van de jongens of beide jongens, want dat zijn normaal geen moeilijke eters. 

Kanker

Een berichtje aan mijn jongste, in de hoop dat het tot hem door gaat dringen.

Morgen is opa Henk jarig, jouw opa die jij 1x gezien hebt, toen je nog een baby was en opa al dood. Die opa Henk was mijn lieve pappa, en ik mis mijn pappa heel erg! 😢 

Mijn pappa en jouw opa die dood is gegaan door kanker, een woordje die jij veel gebruikt en ik hoop gebruikte. 

Want iedere keer als je deze woord gebruikt, word ik heel verdrietig, ook omdat oma ook kanker heeft gehad, en nog meer familie en kennissen. 

Lieverd ik ben niet boos op jouw, maar boos op de ziekte en boos op de mensen die het woordje gebruiken, alsof het niks is, die mensen die YouTube filmpjes maken en deze woord gebruiken en andere lelijke woorden. 

Voor jou zijn het je grote voorbeelden op YouTube, voor mij zijn deze mensen... 

Ik heb er geen woorden voor.....

Ze denken dat ze stoer zijn, maar dat zijn ze niet. 

Ze zullen qua leeftijd misschien volwassen zijn, maar in hun spreekgedrag niet. 

Deze mensen verzieken de boel, door ziektes hard op te noemen....

Zondagmorgen

Deze zondag begint eigenlijk net als andere zondagen, oké vorige week ging het even anders, dan anders, toen ben ik spontaan met de kinderen gaan ontbijten bij de Mc. Donalds.

Soms kun je best wel spontane dingen doen, met kinderen de autistisch zijn, als je maar weet hoe je het brengt, en zeker weet dat het niet te druk is.

Maar goed dat was vorige week ;-)

Vanmorgen zijn mijn man en ik net als iedere zondagochtend tv aan het kijken (de oudste 2 liggen dan nog te slapen en jongste zit achter de laptop), normaal kijken we naar Storage wars (van de tv zender FOX), alleen vandaag keken we eens naar wat anders, The will (volgens mij was dat op ID).

Ik moet zeggen dat het erg interessant was om er naar te kijk, omdat het om een testament (gevecht) was van een beroemde zangeres.

Terwijl wij daarna aan het kijken waren, zat zoals gezegd de jongste achter de laptop, met het geluid aan YouTube filmpjes te kijken.
Normaal heeft hij een hoofdtelefoon op, maar vanwege de operatie aan zijn oor, mag hij even geen gebruik maken van een hoofdtelefoon.

In de eerste instantie hadden we er geen last van dat hij er naar kijkt, tot dat ik DE intro hoorde.
Met DE intro bedoel ik de intro van Game Meneer, met zijn irritante stemmetje, en nog irritanter taal gebruik.
Zodra ik deze intro hoorde zei ik gelijk tegen jongste, je weet dat ik dit niet wil horen, en dat je hier niet naar mag kijken waar ik bij ben.

Waarop hij zei; Waarom niet? (terwijl hij de reden wel weet)

Normaal schiet ik niet snel uit mijn slof, en blijf ik heel rustig en leg ik alles uit, al is het voor de 100 keer....... Maar dit keer lukte het mij niet...

Ik zei; Omdat hij een piep is.....

Jij neemt zijn taalgebruik over, jij zegt dingen die wij hier in huis niet zeggen, daarom mag je er niet naar kijken. Daar komt bij, dat je weet dat ik hem zwaar irritant vind.

(Het zal best een aardige jongen zijn, maar echt dat taalgebruik van hem......)

Natuurlijk had onze jongste zijn weerwoord al klaar, we kregen echt van alles te horen, met als laatste dat we k.touders zijn......

Ik reageer dan op mijn manier, en nu wel rustig; Als jij niks voor ons wilt doen, doe ik straks ook niks meer voor jou, en begon hem toen te 'negeren'.

Nou moet je eens zien hoe snel hij het op een andere filmpje had gezet!!
Even later zei ik tegen hem dat ik het niet leuk vond, dat hij ons k.touders noemde, waarop zijn excuus kwam met een dikke knuffel, want hij had echt wel door dat hij even eerder verkeerd zat.

Als je weet wat dit is, dan weet je ook wat ik met piep bedoelde ;-)

Stilte

Vandaag is het weer eens zo een dag, dat ik graag rust om me heen wil.... 

Nou ja rust..... Minder lawaai en rumoerigheid.

Maar als ik heel eerlijk ben, ja dan wil ik inderdaad af en toe ook wel 'stilte' om mee heen.

Overal in huis is wel rumoerigheid, door de tv die aanstaat, door de gamende kinderen....

Natuurlijk geniet ik er van, dat de kinderen zich vermaken tijdens het gamen/spelen, maar ik kan ook genieten van rust.

Die 'stilte'/'rust' hoeft niet lang te duren, een uurtje is al fijn, want dan begin ik de geluiden die de kinderen veroorzaken te missen.

Een uurtje geen geluid van de tv, radio, of games.... Een uurtje maar....

In huis heb ik niet een plekje waar ik even heen kan, want ik hoor alles en iedereen, en iedereen weet mij dan ook te vinden.....

Wat ik bedoel met rust is....... 

Het klinkt misschien heel raar, maar ik zit of lig soms graag op bed, om naar de geluiden van de natuur te luisteren, zoals vogels, regen of harde wind. ('s morgens heel vroeg of 's avonds kun je dit natuurlijk het beste horen, dan heb je het minst last van omgevingsgeluid van buitenaf)

Als ik heel veel hectiek of stress heb gehad, dan is er een groot verlangen naar rust/stilte.

Want hectiek/stress vreet zoveel energie, de gezinssituatie vraagt ook heel veel energie, en alles bij elkaar vraagt enorm veel energie, het vraagt zoveel energie, dat ik na een nachtrust nog niet voldoende ben bijgetankt.

Ik denk (en hoop) dat er met mij, meer mensen zijn die zichzelf herkennen in wat ik net geschreven heb.

Laat ik wel even in 1 ding duidelijk zijn, ik geef heel veel om mijn gezin, ze zijn mijn alles!

Maar iedereen heeft zulke dagen (rust/stilte) nodig, om voor de mensen te kunnen zijn, waar je ontzettend veel hou.

Want wat hebben ze aan jou, als jij er aan onder doorgaat?