Verveling

Afgelopen woensdag ben ik met de jongste voor na controle geweest bij de KNO, en we hoopten een beetje op goed nieuws, maar kregen die (nog) niet.

De KNO-arts vertelde ons, dat ze niets kon zien, wat betreft het trommelvlies, omdat er een ontsteking er voor zit.

Dat was even flink balen, vooral voor de jongste, omdat deze nu een week lang 3x daags moet druppelen in zijn oor, en daar heeft hij vreselijk veel hekel aan.

Verder moet hij nog heel voorzichtig aandoen, tot dat de KNO-arts zegt, dat hij weer alles mag doen.

Hij mag namelijk niet bukken, niet tillen, niet niezen, niet persen, enzovoort, eigenlijk mag hij nietsdoen, waardoor er druk op het oor komt.

Douchen en haren wassen gaat nu dus ook niet zo makkelijk, en daar komt bij dat hij een beker of een wasbol op zijn oor moet plaatsen, om te voorkomen dat er geen water in zijn oor komt.

Plaats maar eens een beker/wasbol op een oor, bij iemand met ASS…

Dus het is nu wassen aan de wastafel met wat hulp, en gelukkig is zijn haar heel kort, waardoor wij het heel makkelijk schoon kunnen houden.

Hoe langer hij thuis zit, en dus geen dagbesteding heeft, hoe meer hij zich gaat vervelen…

Dagbesteding zit er voorlopig niet in, omdat daar veel dingen worden gedaan, waardoor er druk op zijn oor komt. Hij kan er dus pas weer heen, als de KNO-arts zegt dat hij weer alles mag gaan doen.

Stage

Afgelopen dinsdag heeft onze dochter een gesprek gehad, voor een stageplek.

Afgelopen woensdagavond kreeg ze een telefoontje, dat ze is aangenomen voor een stageplek, en dat ze aanstaande maandag mag gaan beginnen.

Wat een opluchting voor iedereen, maar vooral voor haar, omdat ze er met openbaar vervoer er heen kan gaan, en dat ze gewoon thuis lekker kan gaan slapen, en dus geen last van heimwee krijgt.

Ze heeft er super veel zin in, om maandag te gaan beginnen bij haar nieuwe stageplek.

Ik heb haar beloofd de eerste dag er heen te brengen, zodat ze met mij kan praten als ze zenuwachtig is, en ophalen hoort er natuurlijk ook bij, zodat ze haar verhaal kan doen hoe haar eerste dag was.

Tot gauw!

Wij 5jes Facebookpagina

Slapeloze nacht

We zijn inmiddels al een paar dagen verder, sinds de operatie van onze zoontje, en eigenlijk ging het wel redelijk.

Oké, hij was moe, had oor en keelpijn, en had last van duizeligheid, maar verder ging het goed met hem.

Zaterdag was het laatste stukje oplosbare watten uit zijn oor gevallen, na ons idee was het dit keer wel heel snel, in vergelijking met de vorige keer.

Zondag overdag zei hij, mam ik heb een loopoor, kun je even kijken?

Ik ga bij zijn oor kijken, en inderdaad een loopoor.

Ik heb het voorzichtig de oorschelp schoongemaakt met een papieren zakdoekje, en dat ging zo een beetje de hele dag door.

Op een bepaald moment, kwam er niks meer uit, waardoor wij opgelucht waren.

Deze ervaring (loopoor na de operatie) hadden we al van de vorige keer.

’s Avonds zegt onze zoontje: Mamma volgens mij is er oorlog in mijn buik, ik heb vreselijke buikpijn, en heb diarree. (Sinds de operatie, is hij snel misselijk en heeft hij snel buikpijn)

Nadat hij een paar keer naar de wc was geweest, zei ik tegen hem; probeer maar lekker te slapen.

Stilletjes hoopte ik op een ongestoorde nachtrust, zonder ongelukjes wat betreft diarree.

’s Nachts rond 3 uur, trok onze zoontje aan mijn deken (hij ligt op het logeerbed naast mij), mam mijn oor loopt weer…

Waarop ik zijn oortje heb schoongemaakt, en zei; Ga maar lekker slapen, het is net 3 uur geweest.

Zegt hij heel lief tegen mij, sorry mamma, dat ik je wakker gemaakt heb.

Geeft helemaal niks lieverd, zei ik tegen hem, jij kunt hier ook niks aandoen.

Gelukkig is hij weer heerlijk gaan slapen, hij lach zo lekker te slapen, dat hij zelfs begon te snurken.

In de eerste instantie dacht ik, dat mijn man snurkte, dus ik gaf hem een por, om vervolgens te horen dat, dat het gesnurk van een heel andere kant kwam.

Even later hoorde ik aan beide kanten gesnurk, dus je kunt je misschien wel voorstellen, dat ik niet echt goed geslapen heb.

Rond 8 uur werd ik wakker, zo ook onze zoontje, en die begon gelijk te praten.

Mamma, ik heb het idee dat de operatie niet gelukt is.

Waarop ik antwoorde, dat horen wij woensdag wel, tijdens de na controle. Maar lieverd, we zijn niet boos op jou, als het inderdaad mislukt is, daar zijn zoveel redenen voor, waardoor zoiets mislukt.

Ik zag dat hij opgelucht was, toen ik hem dit vertelde, dat wij niet boos worden.

Zelf ben ik op dit moment erg emotioneel en moe…

Door de vermoeidheid, ben ik snel geïrriteerd, en kan ik het geluid van de laptop waar onze zoontje mee bezig is, niet verdragen. (Spelletjes, YouTube filmpjes)

Normaal draagt hij een hoofdtelefoon, maar door zijn operatie is dit nu niet mogelijk, waardoor ik al vanaf donderdag in de lawaai zit, want de tv staat natuurlijk ook nog aan, vanwege de anderen.

Gisteren was het zo erg, dat ik naar boven gevlucht ben, en stond het huilen nader dan het lachen…

Ik neem het niemand kwalijk, dit is nu eenmaal even zo, en ik hoop dat er vanaf woensdag er gauw verandering inkomt.

Nu vlucht ik aan het begin van de avond steeds naar boven, om toch even een rustmomentje te krijgen, en eventueel de tranen van vermoeidheid kan laten gaan.

Fijne avond!

Wij 5jes Facebook

De operatie

Zoals gisteren geschreven, zou ik vertellen over de operatie bij onze jongste zoon.

In november 2015 is het trommelvlies van zijn rechteroor, gedicht door middel van een operatie, en nu was zijn linkeroor aan de beurt.

’s morgens om half 8 melden wij ons in het ziekenhuis, en mochten wij plaatsnemen in de ouderkamer, tot dat we opgehaald werden.

Na ongeveer een half uur komt er een verpleegster, die zei dat wij wel heel vroeg aanwezig waren, want de operatie zou pas om 11.00 uur/ 11.15 uur plaatsvinden.

Tja, half 8 staat in de brief, dus we zijn er…

Het was ook geen probleem, ze zou ons naar de kamer brengen, n daar werden een aantal dingen gecontroleerd, en toen was het wachten tot dat de jongste opgehaald zou worden.

We zouden het net zo doen als de vorige keer, dat wou onze zoontje graag.

Ik hoefde dit keer weinig uit te leggen, hij had het immers al eens meegemaakt, dit had zijn voordelen, maar helaas ook zijn nadelen…..

Op de ziekenhuiskamer begon hij al te roepen; Ik wil niet, ik wil naar huis…

Allemaal sussende woorden gebruikt en hem afgeleid door te gaan spelen.

Op een gegeven moment, werden wij (zoontje en ik) opgehaald, we moesten naar de voorbereidingskamer…

We werden gebracht door 2 verpleegsters, wat eigenlijk niet de bedoeling was, want er moest een pedagoog aanwezig zijn.

Ze zaten onderling te overleggen wie er nu bij zal blijven, tot dat onze zoon onder narcose was… Uiteindelijk heeft één van de verpleegsters gebeld naar de afdeling, om te vragen wie er mee zou gaan naar de operatiekamer, één van de verpleegsters of toch een pedagoog.

Uiteindelijk werd het toch een pedagoog.

Ook kwam er iemand vragen aan mijn zoontje, wil je nu het infuus of op de operatiekamer?

Hij zei, op de operatiekamer.

Oké, was het antwoord.

Wat zowel onze zoontje en ik niet doorhadden, was dat ze al de infuusnaald in de rug van zijn hand wou steken…

Daar ging het mis, want de vorige keer was dit op de operatiekamer gebeurt.

Toen begon onze zoontje weer te roepen, ik wil niet, ik wil naar huis, ik ben bang voor prikken…

Hij stopte zijn armen onder de deken, en probeerde stiekem het polsbandje kapot te maken..

Ik zei tegen hem, je bent toch niet je polsbandje aan het kapot maken he?

Ja, dat deed hij dus wel, en het was hem gelukt..

Toen was er naar mijn idee, lichte paniek bij de pedagoog, want er was geen reserve polsbandje meer..

Uiteindelijk is het vastgeplakt met een witte kleefpleister, en had hij nog geen infuusnaald in zijn hand.

Na een paar minuten werden wij opgehaald voor de operatie, onze zoontje was rustig en riep niet meer ‘ik wil naar huis’.

Op de operatiekamer klom hij zelf over van zijn bed, naar de operatietafel, tot zover ging het goed.

Er kwamen steeds meer mensen in de operatiekamer, en die stelde zich bijna allemaal netjes voor.

Tja, en nu moest er toch nog het infuus er in…

Toen begon onze zoontje weer, ik wil niet, ik ben bang voor prikken, en trok zijn arm weg.

De narcotiseur, een hele aardige man, die zei; het mag ook met een kapje.

Eén van de medewerkers liet zien wat het was, en hoe het werkte.

Dat wou onze zoontje wel proberen..

Toen hij het kapje op kreeg, en de narcosegeur rook, drukte hij het kapje weg.

Onze zoon kon nog 1 keer kiezen, een prik of een kapje.

Hij wou van beide niets weten….

Waarop de narcotiseur besloot voor het kapje.

Met lichte dwang, werd het kapje op zijn mond en neus gezet.

Ik zelf dacht dat hij tegenstribbelde, maar volgens de pedagoog, was dit niet het geval.

Als hij dat echt was gaan tegenstribbelen, dan had hij zijn benen ook gebruikt, en dat had hij niet gedaan. Dit klonk wel logisch, en ik was min of meer opgelucht.

Toen hij op de uitslaapkamer was, werd ik gebeld en mocht ik komen naar de uitslaapkamer.

Hij lag nog in een diepe slaap, toen ik bij hem aankwam, maar wat was ik blij om hem weer te zien.

Na een tijdje werd hij wakker, en viel weer in slaap, na een paar woorden met mij gewisseld te hebben.

Ik denk dat hij na een half uur weer redelijk wakker was, en mocht hij weer vrij snel naar zijn kamer.

Hij kon zich niks meer herinneren, over wat er gebeurd was, wat betreft de narcose.

Toen we eenmaal op de kamer waren, viel hij af en toe inslaap, nog helemaal moe van de narcose.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Voor dat de operatie gepland werd, had ik bij zijn arts aangeven, dat hij A.S.S. heeft, deze heeft er goed na gehandeld.

Bij het gesprek met een narcotiseur op 25 mei, had ik het weer aangegeven dat hij A.S.S. heeft, ook hierover heb ik niks te klagen, de dienstdoende narcotiseur heeft goed gehandeld.

Waarschijnlijk wist de persoon van de voorbereidingskamer negens vanaf, en wou ze goed bedoelt het infuus aanbrengen. Nee, ik heb er niks van gezegd, ik was overrompeld en natuurlijk ook nerveus.

Op de heen weg naar de voorbereidingskamer, heb ik een paar gezegd dat onze zoon A.S.S. heeft, en dat vader wil blijven slapen, dit was geen probleem ze zouden dit zeggen en opschrijven.

Op de terugweg van de operatiekamer naar de kamer, heb ik het ook tegen de pedagoog gezegd, dat onze mannetje A.S.S. heeft.

Uiteindelijk bleek na het bezoekuur (ik was al thuis), dat er niks is doorgegeven, wat betreft het slapen….

Het leek er even op dat mijn man op een stoel moest slapen..

Tijdens het videobellen met mijn zoontje, zag ik ineens dat ze heel druk bezig waren de bedden te verplaatsen, en logeerbedden te plaatsen, zodat de ouders die bij hun kind wilden blijven slapen, het alsnog konden doen.

Deze opname, was in vergelijking met de vorige keer, een drama….

Mocht er ooit weer een opname nodig zijn, dan hoop ik dat het beter gaat dan de laatste keer.

Wij 5jes Facebook

Jongste zoon

Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier een bericht geplaatst heb, dus hoogtijd voor een update ;-)

Zoals jullie hebben kunnen lezen, is onze dochter gestopt met haar stage op Texel, vanwege hele erge heimwee.

Sindsdien moet ze opzoek naar een nieuwe stageplek, en die is helaas niet zo makkelijk te vinden, zoals gehoopt, waardoor ze nu dus halve dagen naar school moet opzoek naar een stageplek.

Op school zijn is niet leuk, vooral niet als je regelmatig alleen in de klas zit, zonder medeleerlingen en/of leerkrachten.

Ik vraag me soms ook af, of dit mag, dat ze alleen in de klas zit, ik vind het in ieder geval geen fijn idee, dus hopen dat ze gauw een stageplek vindt.

Onze jongste gaat sinds een paar week naar de dagbesteding, in het begin was het heel vermoeien, wat ook niet zo vreemd is na 8 maanden thuiszitten, maar nu gaat het gelukkig de goede kant op.

We wilden het rustig gaan opbouwen, dus eerst een tijdje halve dagen, en dan een paar hele dagen, om vervolgens hele dagen te gaan.

Maar het gaat zo goed daar, en hij vindt het zo leuk, dat hij zelf aangaf dat hij hele dagen wil gaan doen. Dit is natuurlijk helemaal geweldig!! Daarvoor wil ik wel een paar keer op 1 dag, voor niets daar heen gaan om hem op te halen.

Neem nou vorige week donderdag 2 juni, hij zou in de eerste instantie tot 11.30 uur/ 11.40 uur daar blijven op dagbesteding, dus ik sta rond die tijd bij de dagbesteding om hem op te halen, met in mijn achterhoofd wetende, dat de kans aanwezig was dat hij daar wou blijven eten, omdat ze loempia’s gingen maken.

Kreeg ik eens de mededeling van hem; mam ik blijf eten, kom je mij zo weer halen?

Natuurlijk geen probleem, ik ga wel even naar de Ikea, ik ben er tegen 13 uur er wel weer.

Zogezegd zo gedaan, om 13 uur stond ik er weer, om hem op te halen.

Mam, mag ik de hele dag blijven? Waarop ik antwoorde met; Ik vind het prima, maar overleg eerst even met de begeleiding.

De begeleiding vond het prima, dus ik vertrok weer zonder de jongste.

Rond 16 uur was ik er weer, om hem op te halen, en meneer heeft sindsdien de smaak te pakken, om langere dagen te maken, en om te basketballen.

Vrijdags hebben ze een korte dag, en kon ik hem op 3 juni rond half 12 hem ophalen.

Maandag 6 juni zou hij eigenlijk de hele dag gaan, maar om 14.35 uur kreeg ik een berichtje van hem.

Zoontje: Mamma mijn knie ligt open, kun je mij halen?

Ik: Natuurlijk kan dat

Zoontje: Mamma, mijn nieuwe broek is ook kapot.

Ik: Jammer dan, ongelukjes kunnen gebeuren..

Op één of andere manier, denken de kinderen dat ik boos word, als door een val hun kledingstuk kapot gaat, maar dat word ik dus niet.

Ik ben op dat moment ongerust over hun, over hoe het met hun gaat.

Wat boeit mij dan zo een kledingstuk?

*Vorig jaar is onze dochter gevallen in Amsterdam, en die dacht dat ik heel boos zou worden, nadat ik een berichtje van haar had ontvangen.

Ik heb toen rustig met haar gebeld, en gezegd dat het niet erg is, en dat ik alleen maar ongerust om haar ben.*

Onze zoontje was gevallen tijdens het basketballen, dus ik was eigenlijk bang dat hij dit nu niet meer wou gaan doen, maar gelukkig was mijn idee ongegrond, en stond hij dinsdag weer vrolijk te basketballen…………….. Tot dat hij viel.

Het was helemaal mis met hem, hij was boos verdrietig, en dat vooral op zichzelf…

Hij wou bijna niets van de begeleiding weten, dit kwam mede omdat ik in het gebouw aanwezig was, voor een evaluatiegesprek.

Ik heb hem gauw getroosten naar zijn andere knie gekeken, want daar was hij nu op gevallen, nadat dit gedaan was, kon het gesprek verder gaan.

Na het gesprek, wou mijn zoontje met mij mee, hij had het even helemaal gehad, hij was immers 2 dagen achterelkaar gevallen, en de volgende dag zou hij ook nog geopereerd worden.

Toen we thuiskwamen zag ik dat zijn linkerbeen en voet behoorlijk opgezet was, hij hield vocht vast in het linkerbeen.

Hmmm dacht ik, dit ziet er niet goed uit, zou hij dan nog wel geopereerd worden?

Dus ik gauw de huisarts gebeld, daar kon ik gelijk heen.

Zijn voet en been werden goed nagekeken, temperatuur gemeten, en toen moet er nog een prik gedaan worden, om te kijken hoe het met de ontstekingswaarde zit, zou het te hoog zijn, dan kon de operatie de volgende dag niet door gaan.

Maar die prikje, wat eigenlijk zo gebeurd is, binnen 5 minuten, wou hij niet hebben.

Ik met hem praten en praten, samen 1 van de assistentes, maar hij wou het niet…

Uiteindelijk ging ik even alleen met hem praten, oké zei hij, ik doe het….

Toen het zover was, begon hij weer tegen te stribbelen…

De 2^e assistente hoorde het, en bemoeide zich er ook mee, ze werd boos op mijn zoontje, en hij moest zich niet aanstellen..

Normaal had ik er wat van gezegd, maar deze prik moest gedaan worden, anders stonden we de volgende dag misschien voor niks in het ziekenhuis.

Uiteindelijk hebben we met 2 man hem in bedwang gehouden, en heeft de andere geprikt.

Ik was er niet blij mee dat het op deze manier ging, maar het was even niet anders.

Gelukkig was de uitslag goed, en konden wij ons de volgende dag melden bij het ziekenhuis.

Achteraf, vond hij het vingerprikje wel meevallen, maar hij is gewoon bang voor prikjes.

Morgen vervolg over zijn operatie!

Fijne avond!

Wij 5jes Facebook

                           Een wondje die er voor zorgde dat er vocht in de linkerbeen kwam.

                                In de linkerbeen zit vocht, als je goed kijkt zie je het verschil.