Lichamelijke klachten

Het zorgen en begeleiden van mijn kinderen doe ik met heel veel liefde, zelfs als het ten koste van mijn ‘eigen’ tijd gaat, en eens in de zoveel tijd verneem ik dat, omdat mijn lichaam begint te protesteren.

Zo was er een periode dat ik hevige hartritmestoornis had, de eerste paar keren was het heel erg schrikken, vooral als je met een ambulance naar het ziekenhuis wordt gebracht.

Ik heb nu mijn draai erin gevonden, wat betreft die hartritmestoornis, en weet dat het niet gevaarlijk is, want ook deze onzekerheid en angst zorgt ervoor dat het nog erger wordt.

Nu had ik al bijna en week hoofdpijn, en ik was heel erg moe, waardoor ik steeds vroeger naar bed ging.

Maar rust en pijnstillers hielpen niet, ook niet de infraroodlamp, die ik gebruik had om de pijn te verlichten. (Meestal komt mijn hoofdpijn vanuit mijn nek)

Gisteren was ik er dan ook zo vreselijk flauw van, dat ik naar de fysiotherapeut had gebeld, en gevraagd had of ze toevallig een plekje voor mij hadden, en dat ik het anders maar een afspraak voor volgende week wou maken.

Als antwoord kreeg ik; ja hoor, over een half uur heb ik toevallig plek, omdat iemand zich heeft afgemeld. Kunt u over een half uur hier zijn?

Ik: Jazeker, dat gaat mij wel lukken!!

Ik heb mij eigen netjes gemeld, en kreeg mijn behandeling.

Tijdens de behandeling kwamen we erachter, dat die hoofdpijn niet vanuit mijn nek wegkwam, maar vanuit mijn onderrug…. Alles in mijn onderrug zit zo vast, en ik heb ook een lichte scoliose. (Dit verklaart ook de pijn ’s nachts in mijn rechterflank, dat doet zo zeer dat ik me amper om kan draaien)

Wat is scoliose

Ik moet zeggen dat ik al wel verbetering voel, na 1 behandeling, ik slaap beter en ik heb geen hoofdpijn meer.

Natuurlijk weten we dat 1 behandeling niet genoeg is, daarom is er voor volgende week al 2 nieuwe afspraken gepland.

Want als ik me straks beter voel, kan ik er ook beter voor de kinderen zijn.

Ik weet ook wel dat ik tijd voor mijzelf moet nemen, en dat probeer ik ook.

Als ik even tijd voor mijzelf heb, dan mag ik graag foto’s maken, graag lezen (thrillers), en dan schrijf ik natuurlijk ook nog berichten voor de blog. In alle gevallen, ben ik altijd bereikbaar voor de kinderen, omdat ik het allemaal thuis of dicht bij huis doe.

Ik zal binnenkort eens foto’s plaatsen op mijn Facebookpagina.

Wij5jes Facebookpagina

Ik wens jullie voor nu een hele fijne avond!

PGB

PGB

Zoals velen zullen weten, zijn ze flink aan het bezuinigen in de zorg en ook wat betreft PGB…

Sinds de PGB via de gemeente geregeld moet worden, zijn er helaas heel wat dingen veranderd.

Zo krijg je ineens een keukentafelgesprek…

Voor de mensen die het niet weten wat een keukentafelgesprek is, hier een korte uitleg.

Een keukentafelgesprek is en gesprek, die je voert met iemand van de gemeente (de indicatiesteller).

Deze gesprekken vinden overigens bijna nooit plaats aan de keukentafel, wat voor iemand met bijvoorbeeld ASS zeer verwarrend over kan komen. (Deze nemen bijna alles letterlijk)

Zelf heb ik voor de 3 kinderen al gesprekken gehad, gesprekken met verschillende personen, terwijl de gemeente het liefst heeft dat er maar 1 persoon bekend is in het gezin.

Paar maanden geleden had ik de eerste keukengesprek over en met de oudste, paar weken later had ik voor de jongste 2 zo een gesprek.

Het waren allemaal aardige mensen, daar zou je mij ook niet over horen klagen, maar wat ik mij eigen afvraag is, hebben deze mensen wel enig idee, tegen welke problemen hun cliënten aanlopen en hoe ze (de cliënten) dit ervaren?

Wat is hun ervaring als het bijvoorbeeld gaat over ASS, ADHD, ADD en Dysthyme stoornis?

Weten ze wel waar ze het overhebben en wat voor soort mensen zij tegenkomen?

Bij het eerste gesprek met persoon A, had (en heb ik nog steeds) het idee, dat ze de boel onderschat hebben. (Ging over de oudste) Ik heb in de eerste instantie een afwijzing gekregen wat betreft PGB, maar ze hebben toch nog voor een half jaar verlengt met (maar) 2 uurtjes per week….

Bij het tweede gesprek met persoon B, hebben ze de situatie, van onze jongste heel goed ingeschat, zo goed dat ze nog steeds bezig zijn mij te helpen. Voor hem heb ik 10 uur per week gekregen!

Maar persoon B, heeft de situatie wat betreft onze dochter, naar mijn idee daarentegen niet goed ingeschat. Zelf denk ik dat dit komt, doordat Dysthyme stoornis bij veel mensen niet bekend is, en ook dus niet bij deze persoon. De PGB van onze dochter is afgewezen, mede doordat ze naar Texel zou. Voor haar moeten we het opnieuw aanvragen.

Zelfs gisteren kwam ik het weer tegen, dat iemand niet wist wat Dysthyme stoornis was, toen had ik een gesprek met iemand van MEE, die mij eventueel gaat helpen met een aanvragen van PGB’s. (Waar ik heel blij mee ben)

Je zou haast denken dat ze wel weten wat Dysthyme stoornis is, omdat ze meerder mensen helpen, maar goed, misschien verwacht ik ook wel teveel…. ;-)

(Mocht je niet weten wat Dysthyme stoornis is, dit staat beschreven in mijn bericht van gisteren Waarom de stage op Texel gestopt is)

Facebook

Ik heb nu ook een pagina op Facebook, deze kun je gaan liken, en zo kun je gelijk zien of er een nieuwe bericht op mijn blog is geplaatst.

Wij5jes Facebookpagina

Voor nu wens ik jullie een hele fijne avond!

Waarom de stage op Texel gestopt is

Afgelopen dagen hebben we natuurlijk de nodige reacties gehad, wat betreft dat onze dochter gestopt is met haar stage.

Het waren allemaal goed bedoelde reacties, maar wij kennen onze dochter beter dan wie dan ook.

Het is sowieso heel moeilijk om te zien, dat je kind in tranen is terwijl je aan het Skypen bent, en ook de tranen door een normale telefoongesprek hoort.

We hebben haar keer op keer aangemoedigd, maar als het niet wil vanwege de heimwee, en je weet dat ze heel snel depressief kan zijn door haar Dysthyme stoornis, dan moet je bij jezelf echt te rade gaan, of het wel verstandig is om haar continu aan te moedigen, terwijl ze er al helemaal doorheen zat vanwege haar heimwee.

Daarom hebben we ook gezamenlijk besloten, dat het goed was, dat ze stopte  met haar stage op Texel.

We hebben haar natuurlijk een paar keer op gewezen, dat er een kans is dat ze spijt krijg, als ze stopt met haar stage op Texel.

We zijn nu een paar dagen verder, en ze heeft geen spijt, en ze is weer helemaal de oude.

Nu is het natuurlijk ook zo, dat heel veel mensen niet weten wat Dysthyme stoornis, vandaar dat ik hier onder een stukje plaats met uitleg, en waarom we dus gekozen hebben om haar te laten stoppen met haar stage.

Dysthyme stoornis

Een dysthyme stoornis is een lichtere vorm van depressie. Mensen die aan deze psychische aandoening lijden, ervaren een gebrek aan plezier en genoegen in het leven. In de regel is sprake van een dysthyme stoornis, als de verschijnselen zich twee jaar of langer voordoen.

Waar heeft u last van bij een dysthyme stoornis

Meestal spelen zowel biologische, sociale als psychologische factoren een rol in het ontstaan van een dysthyme stoornis. Vaak is er naast de sombere stemming sprake van twee (of meer) van onderstaande klachten:

§  Verdrietige of terneergeslagen stemming

§  Slechte eetlust of teveel eten

§  Veel of juist heel weinig slapen

§  Weinig energie of vermoeidheid

§  Gering gevoel van eigenwaarde

§  Slechte concentratie of mogelijkheden om tot een besluit te komen

§  Gevoelens van hopeloosheid

Dysthymie kan in ernst kan wisselen: lange perioden van somberheid worden dan afgewisseld door korte perioden waarin het wat beter gaat.

Bij kinderen uit dysthymie zich meer in irritatie dan in een depressieve stemming.

Problemen ten gevolge van een dysthyme stoornis

Iemand met dysthymie is wel in staat sociaal en maatschappelijk te functioneren, maar de levenslust ontbreekt hierbij. De omgeving ervaart mensen met een dysthyme stoornis vaak als negatief en lastig om contact mee te onderhouden. Dit kan leiden tot een sociaal isolement. Mensen met dysthymie voelen zich vaak zeer ongelukkig en eenzaam. ( Bron:http://www.korrelatie.nl/onderwerpen/depressie/dysthyme-stoornis/ )

Tot zover deze bericht, en tot de volgende keer!

Soms

Zaterdag

Afgelopen zaterdag hadden wij onze dochter naar Texel gebracht, omdat ze daar stage zou gaan lopen…

Je leest het inderdaad goed, ze ZOU daar stagelopen, maar soms is de heimwee sterker dan de wil.

Zaterdag tijdens het Skypen, had ik al het gevoel dat haar iets dwars zat… Ze was wel vrolijk, maar anders dan anders, en natuurlijk hielden we rekening mee dat dit ook door vermoeidheid zou kunnen komen.

Niet lang na onze Skypegesprek, zei ze dat ze zou uitgaan met de andere stagiaires, wat ik superleuk vond voor haar, maar voor mijzelf spannend, omdat ze deze mensen zaterdag voor het eerst had ontmoet. Voor mijn eigen gerust, heb ik met haar afgesproken, dat ze mij en berichtje zou sturen, als ze weer terug was, aan deze afspraak heeft zij zich netjes gehouden.

Zondag

De eerste berichten waren goed, ze was goed te spreken over de groep, ze had een leuke stapavond gehad.

’s Middags kreeg ik een berichtje, “ik denk dat ik het niet ga volhouden, de komende 20 weken, ik mis jullie”.

Na geruststellende woorden en advies van ons, leek het weer de goede kant op te gaan.

’s Avonds tijdens het Skypen, zag ik aan haar houding, aan haar teint en van alles, dat ze niet goed in haar vel zat, maar ze zei helemaal niks tegens ons hoe zei zich voelde.

Toen we zouden stoppen met Skypen, toen zagen we gewoon dat zat te vechten tegen de tranen.

Ik zei tegen haar, laat je tranen maar gaan, dat lucht op… Maar wat voelde ik me toen vreselijk machteloos, je ziet je kind huilen, en je wilt haar troosten door een arm om haar heen te slaan, maar dat lukt niet.

Na opnieuw met haar afspraken gemaakt te hebben, had ze weer een beetje moed gevonden, om toch door te gaan.

Maandag

Maandagochtend, ik stuur een berichtje, om te vragen hoe ze geslapen en of ze ook nerveus was, voor haar eerste stagedag en om haar succes te wensen.

Ze had slecht geslapen, niet omdat ze nerveus was, maar door de heimwee.

Begin van de middag kreeg ik een berichtje; mam ik zit er helemaal doorheen, kunnen jullie me komen halen?

Ik vroeg aan haar, zal ik je bellen, dan kunnen we makkelijker praten.

Als antwoord kreeg ik, NEE, want anders begin ik te huilen, en dat wil ik niet.

Tja, het zal wel instinct geweest zijn, maar ik moest van mijzelf bellen, toen bleek ze al tranen te zijn.

Ik heb verschillende dingen geopperd, om toch daar nog te blijven en te proberen, maar het verdriet door de heimwee was te sterk…

Nu moest ik een keuze maken, onze kind daar overstuur laten zitten, of toch maar doorpakken en haar ophalen.

Ik had haar gezegd, dat er wel consequenties aan vast zit als ze stopt, met haar stage daar.

Ze zou deze consequenties aannemen, als ze maar weer thuis zou kunnen komen.

Ik zei tegen haar dat ik mijn best zou doen, omdat ik met vervoer zat, en het vriendinnetje van de jongste bij ons was.

Verder had ik haar nog gewaarschuwd, dat het ook pas dinsdag zou kunnen worden, dat we haar kunnen halen, als ik niet alles geregeld kon krijgen, alles was prima, wat betreft onze dochter, zolang ze maar de zekerheid had dat ze er niet lang meer hoefde te blijven.

Na onze gesprek, heb ik nodige telefoontjes gepleegd, en hebben we het toch zo kunnen regelen, dat ze toch nog dezelfde dag werd opgehaald.

Toen we onderweg waren, kreeg ik om de zoveel tijd de vraag van haar; waar zitten jullie?

Deze vragen heb ik rustig beantwoord, omdat het haar rust gaf.

We waren mooi op tijd bij haar, en je zag gewoon dat ze opgelucht was dat we er waren, maar ze was pas echt opgelucht toen ze in de auto richting huis zaten, want toen kreeg ze haar vrolijke lach weer op haar gezicht.

We zijn niet boos op haar, we hebben gezegd, dat ze hoe dan ook een ervaring rijker is.

Tja, soms wil je dingen echt zo graag, maar als de heimwee om de hoek komt kijken, dan wordt het een moeilijke strijd.

In het geval van onze dochter, was de heimwee sterker dan haar wil.

Op Texel

Vandaag was het dan zover, we hebben onze dochter naar haar stageplek gebracht, waar ze maandag gaat beginnen.

Als het goed is en gaat, dan is ze komende 20 weken weg, en zit op Texel, bij het plaatsje Cocksdorp.

We hopen dat ze een leuke leerzame periode daar krijgt!

Straks gaan we even gezellig Skypen, en horen wat haar eerste indrukken zijn.

Voor nu, tot snel!

Hier onder een paar foto’s die vandaag zijn gemaakt, met bijschrift…..

                                                     Op  de boot naar Texel

Slaapplaats van dochter, voor de komende 20 weken 

                                                      Uitzicht vanaf de slaapplaats

Op weg naar het strand

                                                              Op het strand

                                                                

                                                              Even lekker eten!!

                                                                      Stageplek

                                                        Een 'molen' vlakbij de Plus

                                            Op weg naar huis, zonder onze dochter en zus 

Kinderen

Stagekriebels

Overmorgen is het dan zover, dan gaat onze dochter paar maanden op stage.

Begin van de week zat ze vreselijk te twijfelen, dat ze ons en haar vriendinnen, enzovoort moet achterlaten, maar gelukkig was ze snel weer bijgedraaid, door lieve reacties die ze heeft ontvangen.

Ik zelf zie er ook als een berg tegenop, omdat we eigenlijk heel veel dingen samen deden, maar ook ik zal mijn draai wel vinden, en vaak is het ook zo dat de tijd sneller voorbij is, voor dat je het door hebt.

Mijn grootte wens is dat zij een super leuke, gezellige en leerzame stage krijgt, want als het daar goed loopt, dan voelt het voor mij ook goed.

Dus morgen heb ik tijdelijk mijn laatste rit naar de Alfa college, waar ik blijf wachten tot dat ze klaar is met haar toets.

ICT

Helaas en gelukkig, hebben we niks meer gehoord van de Alfa college wat betreft onze oudste zoon, over een eventuele intake bij deze school…. Als hij wel was toegelaten na het intakegesprek, dan hadden wij zelf moeten zeggen dat het door kan gaan, hoe vreselijk wij het ook vinden..

Zijn dagbesteding wat hij via het UWV had is afgelopen, en nu zit hij alweer een maand thuis.

Het UWV zegt dat we bij de gemeente moeten zijn, voor een nieuwe dagbesteding wat met ICT te maken heeft…. Dit hebben we gedaan, maar hebben tot op heden nog niets meer over gehoord.

Jongste

De jongste zit alweer ruim 7 maanden thuis, er is nog geen nieuwe afspraak gepland voor dagbehandeling/school…. (Zie bericht strijd tussen vader en puberende zoon)

Als tussentijdse oplossing zou hij ergens anders dagbesteding kunnen doen, ook hiervoor is nog geen nieuwe afspraak gemaakt… Ik was er zelf maandag nog wel geweest om een afspraak te maken, maar de persoon die ik daarvoor moest hebben was niet aanwezig, daarom ga ik vandaag maar weer eens een poging wagen, en zal de jongste meenemen, zodat hij kan zien wat er allemaal te doen is.

Verder

Verder gaan we vandaag hopelijk de laatste dingen kopen voor onze dochter, wat ze nodig heeft voor haar stage. We dachten dat ze alles al had, maar er schiet iedere dag steeds iets nieuws te binnen, wat ze nodig heeft voor haar stage. Ze heeft alleen vandaag en morgen nog, want zaterdag gaan we op tijd weg.

Voor nu een fijne dag en tot later!

Infinity

Aanloop naar stage

Afgelopen dinsdagochtend heb ik een aantal dingen gekocht voor mijn dochter, wat ze allemaal nodigt heeft voor haar stage, natuurlijk was ik wat vergeten, dus ben ik ’s middag nog even met haar naar de Action geweest, de laatste spullen ophalen……

Waren we net thuis, zegt ze; mam ik heb eigenlijk ook een nieuwe zomerjas nodig, waarop ik zei; nou ja dan gaan we donderdag maar even stad in.

Dus zo gezegd zo gedaan, ik heb haar gisteren uit school gehaald en zijn we gelijk naar de stad gegaan, we hebben niet alleen een jas voor haar gekocht, maar zijn we ook gezellig met zijn tweetjes uit eten geweest. Dat was dus even quality time met haar, voor dat ze 20 weken op stage moet.

PGB

Gisteren onverwachts een telefoontje gekregen, met de mededing dat ze nog eens goed over de situatie van mijn oudste hebben nagedacht en besproken hebben, en dat ze tot een andere besluit zijn gekomen….. Ze stoppen zijn PGB nog niet, maar hij krijgt een half jaar verlenging.

Dus ik word nog een half jaar betaald voor de zorg van mijn oudste, hier zaten wel een aantal voorwaarden aan, wat ik ook heel logisch vind. Verder konden ze de hoogte van het bedrag nog niet vertellen, maar acht, wie het kleine niet eert…

Kracht

Ik haal heel veel kracht uit de liefde van mijn gezin, familie en van mijn lieve vrienden, maar ook uit een symbool, genaamd INFINITY!

Als ik het even heel moeilijk heb, dan kijk ik naar deze teken, die ik hoe dan ook dagelijks bij mij draag. Ik heb iedere dag sowieso mijn ring om, die ik een keer van mijn oudste heb gekregen.

Maar sinds een paar dagen heb ik ook een paar oorbellen en een mooie armband. (Nu wil alleen nog graag een ketting, maar deze komt nog wel een keer)

Op deze armband staat niet alleen de teken, maar ook een tekst: FOR EVER AND EVER.

Voor altijd zal ik liefde voor mijn gezin hebben, voor altijd zal ik voor mijn gezin zorgen, voor altijd zal ik vechten voor mijn gezin, voor altijd zal ik ergens mijn kracht vinden, en bij het laatste daar helpt deze symbool mij bij. 

Strijd tussen vader en puberende zoon

Gisteren zouden wij (mijn man en ik) met onze jongste ergens heen gaan, om te kijken waar hij in september terecht komt voor dagbehandeling/school.

Ik had het ruim op tijd tegen de jongste gezegd, zodat hij wist dat hij zo moest stoppen, met datgene waar hij mee bezig was (Roblox spel op de pc).

Kwartier van tevoren heb ik aangegeven, dat hij moet gaan afsluiten, omdat we zo weg moeten.

Na 10 minuten was hij nog bezig, en zei hij nog even dit en nog even dat….

Ik zei tegen hem, als jij niet afsluit, trek ik de stekker van het internet eruit en kun je niks meer.

Natuurlijk kreeg ik weerwoord van hem, maar ik ga niet in discussie.

Ik ben uiteindelijk maar naar beneden gegaan, en het tegen mijn man gezegd, en voordat ik het wist, was mijn man al boven.

Als mijn man er zich mee gaat bemoeien, dan wordt het echt niet gezellig, en word het helaas erger dan dat het al was…

Maar goed ik wil hem niet voor zijn voeten lopen, en mijn man de gelegenheid geven om er wat van te zeggen.

Mijn man probeert rustig tegen de jongste te zeggen dat hij moet afsluiten, natuurlijk krijgt hij dezelfde weerwoord als wat ik gekregen heb, alleen daar kan mijn man dus heel slecht tegen…. Met als gevolg dat hij begint te schreeuwen en dingen gaat roepen zoals ‘ik doe jouw laptop weg’, en ‘jij moet maar een tijdje uit huis’…

In die tussentijd had ik al ingegrepen, omdat de jongste nog steeds niet wou afsluiten, riep ik naar boven ‘ik trek de stekker er nu uit, je kunt nu helemaal niks meer doen’.

Ook nadat ik de stekker eruit had getrokken, ging het boven hard tegen hard, en werden door zowel door mijn man als door de jongste kwetsende dingen naar elkaar geschreeuwd.

Ik zag het dus totaal niet meer zitten, om te gaan kijken waar straks de behandeling gaat plaats vinden.

Ik heb de beide heren geroepen, en mijn man weggestuurd om onze dochter op te halen, zo kan er ‘wat’ rust komen, en kunnen de beide heren afkoelen.

Ik heb de afspraak afgezegd, ik heb rustig met de jongste gepraat, en hij zag zijn fout ook wel in.

Als straf heb ik zijn laptop afgepakt, en gezegd dat hij er een dag lang er niet op maag.

Hij heeft bijna het hele huis over hoop gehaald om de laptop te vinden, maar die had ik goed verstopt.

Toen mijn man thuis was ben ik ook met hem in gesprek gegaan, en gezegd dat ik het niet vind kunnen, dat hij tegen de jongste zegt dat hij de laptop gaat wegdoen en dat de jongste maar een tijdje uit huis moet.

Ik zei ik tegen hem, wat denk je wat het met de jongste doet, als jij zegt dat hij een tijdje uit huis moet?

Ook zei ik tegen mijn man, je dreigt met dingen, waarvan je weet dat je dat niet gaat doen, dus volgende keer luistert nog steeds niet naar jou.

‘Dreigen’ met de stekker van de wifi dat kan wel, want die trek je er zo uit.

Ik was ook zo kwaad door de opmerking van mijn man, over een tijdje uit huis moeten, dat ik tegen hem zei, ga zelf een tijdje uit huis…

Nou ja, wat hij zich toen voelde, werd mij duidelijk hoe hij erbij stond en reageerde.

Ik zei tegen hem, je voelt je nu gekwetst door wat ik zeg, hoe zou dit bij je puberende zoon overgekomen zijn? Bij hem gierende hormonen door zijn lijf, hij is al onzeker en erg bang, en dan ga jij dit zeggen…

Ja maar, moet ik mij dan voor lul laten uitschelden, en hij luistert niet, en hij schelde tegen jou…. (Ik heb niet eens gehoord, dat er tegen mij gescholden werd, daar komt bij, het komt bij de ene oor erin en de andere er weer uit)

Dat zal best, maar om te gaan dreigen dat hij een tijdje uit huis moet, dat kan gewoon niet.

Daar komt bij, wees blij dat het nu nog alleen maar woorden zijn, en dat het niet zo erg meer is als een half jaar geleden… (toen werd hij geschopt en geslagen door de jongste)

Natuurlijk is het niet leuk, dat je wordt uitgescholden, maar het is een puber.. (Niet dat dit een vrijbrief is)

Ik vroeg aan hem, wat deed jij in de puberteit, wat niet eigenlijk niet kon? Dat wist hij niet meer…

Nou, ik weet zeker dat jij ook dingen gedaan hebt, wat niet kon…

Dat heeft onze oudste gedaan, onze middelste en ik vroeger ook, en nu doet onze jongste het.

Misschien zijn we ook wel een beetje verwend, omdat de oudste 2 niet zo erg waren als de jongste, maar het zijn ook 3 verschillende kinderen, met ook nog verschillende diagnoses.

Dat was dan onze gezellige woensdagmiddag…..

Ik heb met tranen in mijn ogen gestaan, volgens mij is het niemand opgevallen..

Wel zag de jongste dat ik het zwaar had, en kreeg een lieve knuffel van hem.

Ik word soms zo moedeloos om steeds weer een scheidsrechter te moeten spelen....

Soms hoop je dat je tot ze (vader en de jongste) bent doorgedrongen, maar na een tijdje……Kom je erachter dat dit helaas niet zo is.

Tot gauw, met hopelijk en minder beladen bericht!

                                  Hier kwamen we gisteren helaas weer achter.....

Wat een weekend

Gisteren

Gisteren met de oudste naar de opticien geweest, en ik moet zeggen dat ze zich netjes aan hun afspraak hebben gehouden, als het te druk werd voor onze zoon.

Toen we gisteren er aankwamen was het heel rustig, en zijn we rustig gaan zitten wachten.

Na ongeveer 10 minuten kwamen er steeds meer mensen de opticien winkel binnenlopen, en werd het dus wat rumoeriger in de winkel, maar gelukkig werd onze zoon op dat moment opgeroepen voor de ogen test, en gingen ze naar een kamertje toe waar de deur dicht kon.

Na de ogen test hebben ze hem meegenomen naar een ander kamertje, in plaats naar een tafeltje in de winkel, om de boel te bespreken over opties e.d.

Over ongeveer 2 weken, mag hij zijn bril ophalen.

Vandaag

Vanmorgen zijn mijn man en dochter weggaan, om 2 EHBO-diensten te draaien bij K3 afscheidstournee, en bleef ik met onze twee zoons thuis.

Ik had gisteren al iets van, ik ga maar even met de jongens stad in, omdat ze beide een paar nieuwe schoenen nodig hadden.

Omdat ze onverwachte dingen niet leuk vinden, had ik ze gisteren al een beetje voorbereid, op onze uitstapje naar de stad.

Ik had tegen hun gezegd dat als het weer goed zou blijven en ik me goed voel (dus geen slapeloze nachten), dat we dan stad in gaan om schoenen te kopen.

Tot mijn grote verbazing zeiden ze oké.

Vanmiddag was het weer goed, en voelde ik me goed, en zijn we dus even stad in geweest.

De jongens waren heel snel geslaagd, en binnen 1,5 uur zaten we alweer in de auto richting huis.

Ze waren blij dat ze hun nieuwe schoenen hadden gekregen, maar nog blijer dat we weer richting huis gingen.

Ik kon ze natuurlijk wel gaan plagen, om extra lang in de stad te blijven, maar dan weet ik dat ze er niet vrolijker van gaan worden, en de kans is groot dat ze de volgende keer niet meer mee willen.

Dus houden we het gewoon bij de nodige winkels, dat waren de schoenenwinkels voor de jongens, en een kledingwinkel voor mijn dochter.

Ik had heel snel een broek voor haar uitgezocht, omdat een andere broek van haar is kapotgegaan, na een ongelukje.

Later in de middag toen mijn man en dochter thuiskwamen, dacht ik me dochter blij te maken met die nieuwe broek van haar, maar helaas kreeg ik alleen maar commentaar….

De kleur was niet goed en de maat was niet goed, grrrrr ik was boos, maar ook verdrietig, wat kwam dit ondankbaar over.

Ik zei tegen haar; de maat is goed, en het model is goed, ik heb speciaal daarvoor in je oude broek gekeken. Tja, de kleur, daar kan ik niks aandoen, er was geen andere kleur te krijgen.

Na heel veel gechagrijnd te hebben, heeft ze de broek aangepast, en wat blijkt….. Juist de maat was goed. Ach en de kleur viel achteraf ook nog mee….

Nadat dit probleempje was opgelost, begon ze weer te chagrijnen, vanwege het eten wat ik aan het maken was….

Ach, het zal wel de zenuwen zijn voor de komende toets weken, en haar tijdelijke verhuizing naar Texel.

Morgen beginnen we gewoon met een nieuwe dag, nieuwe rondes, en (hopelijk) een betere stemming.

Fijne avond!

Aanloop naar stage

Aanloop naar stage.

Omdat er gisteren een aantal belangrijkste dingen zijn geregeld, omdat onze dochter over een paar week op stage gaat, dringt het nu steeds meer tot mij door dat het nu al heel snel zover is, dat ze weggaat naar Texel.

Er zijn nu een aantal kleine dingen die nog geregeld moeten worden, en is het straks een kwestie van inpakken en wegwezen…

Toen ze voor een stage sollicitatiegesprek ging, is mijn man mee geweest met haar en een paar klasgenoten, en ben ik thuisgebleven bij onze jongens.

Mijn man weet daardoor waar ze komt met stage, ik weet het alleen maar door een paar foto’s, dus ik zal het pas echt zien als we haar gaan wegbrengen naar haar stageplek.

Het wordt dan ook mijn eerste keer dat ik op Texel kom, dus ik ben heel benieuwd hoe het eruit ziet, en waar ze gaat stagelopen.

Ik hoor alleen maar verhalen over dat het een hele leuke eiland is, en dat het eiland heel groot is.

De enige eiland waar ik geweest ben is Schiermonnikoog, en dat was en in mijn pubertijd. Ik was toen volgens mij 14/15 jaar, misschien ook wel jonger, en het was maar voor een dagje…..

Jongste

Je kunt de laatste week aan alles vernemen, dat hij zich verveelt en in de puberteit zit, en geen nee wil horen.

Hij is boos op een spel die niet zo gaat als wat hij wil, en geeft hij grote mond tegen zijn vader.

Zijn vader kan eigenlijk niks zeggen, of boem de jongste ontploft weer…

Hij zegt (schreeuwt) dan tegen zijn vader: Hou je bek, bemoei je er niet mee, ik kan ook niks goed doen…

Oké, zijn vader pakt het soms ook niet handig aan, maar dat zeg ik niet waar de jongste bij is.

Wel zeg ik tegen de jongste, waar zijn vader bij is, wil je even normaal doen, en geen grote mond tegen pappa geven? Hij is jouw vader, en je zult toch naar hem moeten luisteren.

Natuurlijk krijg ik een reactie van de jongste, die zegt; Ja maar….. Dan komen zijn argumenten…

Maar ik blijf bij mijn standpunt dat hij luisteren moet naar zijn vader.

Dit gedrag, wat hij nu vertoont naar zijn vader, is vele malen beter dan een half jaar terug, want toen was hij ook agressief. Niet dat het goed is, dat hij grote mond heeft en niet luistert naar zijn vader, maar het hoort helaas bij de puberteit, en gelukkig kan ik goed tot hem doordringen.

Misschien is hij ook wel sneller gepikeerd naar zijn vader, omdat zijn vader ook niet naar hem luistert.

Als voorbeeld:

Een tijdje terug zei ik tegen de jongens, nog 10 minuten en dan moeten jullie afsluiten, waarop de jongens oké zeiden.

Na 5 minuten komt vader eraan, en zegt dat ze moeten afsluiten.

De jongste is verbaasd en zegt een paar keer, van mamma mochten wij nog 10 minuten…

Met als gevolg dat er een woordenwisseling kwam, wat niet echt gezellig was.

De oudste wou ook nog proberen om te zeggen, dat ik inderdaad deze afspraak met ze gemaakt had, maar kreeg de kans niet.

Omdat ik hoorde dat er wat aan de hand was, vroeg ik wat er speelde, en kreeg ik het verhaal te horen van mijn man.

Tja, dan ben ik wel zo eerlijk en zeg dat ze inderdaad 10 minuten hadden gekregen.

Dit had natuurlijk voorkomen kunnen worden, door mij maar ook door mijn man.

Ik had voor die tijd kunnen zeggen, ze hebben nog zoveel tijd, maar dat had ik niet gedaan, omdat ik hem nog niet verwacht had. (Ik verwachte hem zeker 20 minuten later)

Mijn man had kunnen luisteren, naar wat er gezegd werd door de jongste, en had het kunnen verifiëren bij mij, dan had het ook een hoop ellende gescheeld… Maar goed, dat is achteraf bekijken…

Om dit soort dingen te voorkomen, stuur ik een berichtje naar mijn man, met de eindtijd wat ik heb afgesproken met de jongens, en dat werkt goed.

9 van de 10 keer is alles afgesloten, soms duurt het 5 minuten langer, omdat de ‘missie’ afgemaakt moet worden, maar dan stoppen ze ook.

Als het veel langer duurt, dan weten ze dat ze aan mij dan een verkeerde hebben, dan ga ik stappen ondernemen.

Als ik het doe, heb ik wel boze gezichten, maar als mijn man het doet, dan is het hier minder gezellig en veel gemopper.

Morgen

Morgen moet ik met de oudste naar de opticien, aangezien hij aan een nieuwe bril toe is.

Omdat ik weet dat hij slecht tegen drukte kan, heb ik een afspraak gepland, en hebben we (de medewerkster van de opticien en ik) afgesproken dat als het te druk word, hij apart mag zitten in een kamertje (als deze vrij is), maar we proberen het natuurlijk eerst gewoon onder de mensen te blijven.

We zullen morgen wel zien hoe het gaat lopen.

                            Ik wens jullie een fijne avond toe, en tot gauw!

Bijna op stage

Stage

Vanmorgen, toen ik mijn dochter naar school bracht, had ze het over een klasgenoot en haar moeder, dat haar moeder het vreselijk vindt, dat haar dochter op stage gaat.

Deze moeder gunt het haar dochter wel, maar straks als haar dochter weg is, zit ze helemaal alleen thuis. (Gelukkig heb ik de rest van ons gezin nog, en zit ik niet alleen)

Ik heb dan ook maar niet tegen mijn dochter gezegd, hoe ik me voel dat ze op stage gaat, juist omdat ik het haar gun en ik niet wil dat ze met een rotgevoel aan haar stage gaat beginnen.

Natuurlijk heeft ze het wel een beetje door, en vind ze het zelf ook moeilijk, maar dit is een kans die ze moet grijpen. Als ze begint te twijfelen, dan ben ik haar juist aan het opbeuren, en noem ik de leuke dingen, die ze anders gaat missen.

Het zo ook raar zijn, als wij er geen gevoel bij hadden. Dit geeft juist aan hoeveel we van elkaar houden, en Texel is natuurlijk niet de andere kant van de wereld, en ik zou ze toch steeds meer moeten loslaten.

Gelukkig is onze dochter redelijk zelfstandig, dit zal alleen maar groeien als ze op stage is, ver uit de buurt van het ouderlijke huis.

De jongste zegt nu al eens, van ow wat een rust zal er straks zijn, maar ik denk dat hij straks naar een paar dagen heel anders gaat piepen ;-)

Vanmiddag heb ik te horen gekregen, dat ze ons op 23 april ’16 gaat ‘verlaten’. (SLIK)

Er moeten nu dus heel veel dingen geregeld worden….

UWV

Helaas is er weinig duidelijkheid gekomen, over een bepaalde kwestie….. We wachten dus rustig af.

Verder hebben we wel te horen gekregen, dat een bepaald traject dat onze zoon graag wilt gaan doen, nog niet definitief van de baan is! (Deze indruk hadden we in de eerste instantie wel gekregen) Hij moet zich even verder ontwikkelen, en wie weet kan hij over een jaar ofzo er alsnog mee beginnen.

Referendum

Je hoort van heel veel mensen, dat ze niet gaan stemmen, dat ze er de nut niet van inzien.

Wij, (mijn man, de oudste 2 kinderen en ik) zijn wel geweest, ook vanwege dat het de eerste keer was voor onze dochter. Juist omdat het nu zo rustig is, kunnen we dingen goed uitleggen, en hoeft ze niet een ellenlange lijst af te gaan, en de volgende keer weet ze ongeveer wat er te wachten staat.

Ik ga nu lekker genieten van de avond, dus tot gauw!

Geïrriteerd

En zo is er weer een week om, een week met leuke en natuurlijk en helaas ook minder leuke dingen.

Leuk!!

2 april is onze dochter 18 geworden!

Minder leuk…..

Ik ben de eerste paar dagen, na het gesprek met instantie B, flink van slag geweest.

Door deze gesprek ben ik sneller geïrriteerd, als er niet goed geluisterd wordt, dus dat ze maar de helft of minder opnemen, dan wat ik zeg of schrijf.

Sinds vorige week slaap ik slecht, of dit komt door het gesprek?? Daar ben ik helaas zelf nog niet achter.

Ik had sowieso wel periodes dat het slapen niet zo goed ging, dat ik 1 of 2 nachten had dat ik meer wakker was dan dat ik sliep, maar de overige nachten sliep ik eigenlijk wel goed, en werd ik uitgerust wakker…… Maar helaas, afgelopen week was er 1 nacht bij, dat ik meer wakker was, en de andere nachten, sliep ik min of meer wel, maar ik word gewoon niet uitgerust wakker, met als gevolg dat ik SUPER geïrriteerd ben. (En moe natuurlijk)

Maar ondanks de vermoeidheid en irritaties, gaan de gewone dingen door, en komen er ook nieuwe dingen op mijn pad, zoals vandaag.

Door dat onze jongste pas in september behandeld kan worden, en niet eerder naar school mag, dan pas na de behandeling, moesten we opzoek naar een oplossing, want om hem nog een half jaar bij huis te laten, lijkt mij niet goed.

Gelukkig heb ik een geweldig persoon getroffen bij de gemeente, die dingen voor ons heeft uitgezocht, wat we kunnen doen te overbrugging tot aan september.

Hiervoor heb ik vanmiddag een gesprek gehad, bij een instantie voor dagbesteding.

Toen ik er aankwam, ging er heel veel door mij heen….

Ik zag alleen maar hele grote jongens in de leeftijd van 16+ (dat was mijn inschatting), ik dacht; Ow nee, moet hij hier heen… Mijn kleine vent, die al vreselijk bang is…

Hij is zelf 13 jaar, met een gedrag van iemand in de leeftijd 6-7 jaar.

Ik heb dit ook tijdens het gesprek aangegeven, dat ik mijn twijfels heb, en ze konden zich hier wel wat bij voorstellen.

Verder heb ik uitleg gehad, van hoe ze te werk gaan enzovoort, maar ergens knaagt er iets bij mij…

Dit kan natuurlijk ook komen doordat hij al zo lang bij huis, en ik nu te beschermd voor hem ben, ik weet het eerlijk gezegd niet..

Het gesprek was op zich heel fijn en goed, en kwam ook vertrouwd over…. Maar mijn kleine ventje, tussen die grote knapen….

Maar omdat er toch wat gedaan moet worden, en hij niet continu bij huis kan blijven, heb ik besloten om het toch maar te gaan doorzetten, en hem in ieder geval volgende week een dagje te laten meedraaien, en eens kijken wat hij ervan vindt. (Misschien valt het achteraf wel vreselijk mee)

Hij was in de eerste instantie redelijk enthousiast, over wat hij er allemaal daar kan doen.

Waar ik ook vreselijk meezat tijdens het gesprek, is dat ik er alleen voor stond, en dat ik een keuze moest maken.

Ik heb direct na het gesprek wel gelijk gebeld met mijn man, maar dat is toch anders, omdat hij er niet bij het gesprek aanwezig was.

Nu was het vrij vragen van werk, dit keer ook niet zo makkelijk te realiseren, omdat gisteren de afspraak voor vandaag gepland werd. (Door mijzelf)

Maar als het om gesprekken gaat, ik ben altijd degene die ze moet voeren met instanties, en dus ook beslissingen nemen….. Dan komt er weleens een angst om de hoek kijken, zoals: stel nou dat ik de verkeerde beslissing genomen heb…. Ik kan ook nooit om mijn man zijn mening vragen, omdat hij er niet bij is geweest.

Ik begrijp het ook wel dat hij niet altijd vrij kan krijgen, maar toch, zou het fijn zijn dat je bepaalde beslissingen samen kunt nemen.

Ik zit dan zo tijdens dit schrijven bij mijzelf over na te denken, is het een idee om iemand anders tijdens het gesprek mee te nemen…. Maar wie zou ik kunnen vragen? Want niemand kent de jongste zo goed als ik.

Pfff moeilijk is dit hoor……

We zullen in ieder geval tot volgende week moeten afwachten, om te horen wat de jongste van de nieuwe traject gaat vinden…

Afwachten….

Ow en dan hebben we (de oudste en ik) morgen ook nog een gesprek, eens kijken wat het UWV ons te zeggen heeft, en of ze ons meer duidelijkheid kunnen geven over een bepaald onderwerp.

Verder…

Nog een paar weekjes school voor onze dochter, dan gaat ze bijna op stage naar Texel….

Ik ga zo hopen dat ze het leuk gaat vinden, en haar draai kan vinden daar, ondanks dat het bij mij dit een dubbel gevoel geeft (trots omdat ze het zelf allemaal geregeld heeft, verdriet omdat ze dan voor ongeveer 20 weken weggaat… Tja, kleine meisjes worden groot)

Fijne avond en tot gauw!